آقای روحانی! از تو ممنونیم به‌خاطر زورهایی که زدی تا دیگر به هیچ بهشتی در زندگی‌مان فکر نکنیم. ممنونیم که ما را عمیقاً با مفهومِ حیات ابدی (یعنی همان مرگ) بیشتر مأنوس کردی و به یادمان انداختی که این دنیا زهرمار است و باید تُفش کرد تو صورتِ قارون‌ها. ممنونیم که معنای حقیقیِ فقر را در حلقومِ صورتی‌مان فروکردی و صورتِ سرخ‌مان را آماجِ نوازش مخالفانِ نظام و رهبری قرار دادی. ممنونیم که به ما اخلاقی آموختی تا دیگر بر سرِ آرمان‌های خمینیِ کبیر با هیچ بشری مجادله نکنیم. و با تگ کردنِ ماشین‌ها و خانه‌های شاسی‌بلندِ شما و وزرای شاسی‌بلندتان، در کلبه‌ی تنهاییِ خودمان بچَپیم. ممنونیم که داشتنِ خانه، ماشین، و احیانا پس‌انداز برای فرزندانِ دنیاطلب‌مان را تبدیل به رؤیاهایی دست‌نایافتنی کردی، تا ما بار دیگر به مناجات‌های اصیل‌مان رجوع کنیم که: «اللهم أخرج حُب‌الدنیا من قلوبنا» (به جز مسئولان). ممنونیم که مفهوم عمیق چرخ را در چرخاندنِ چرخِ روزگار روی دنده‌های ستون فقرات ما، معنا کردی. آقای روحانی! ما همگی باهم از شما ممنونیم که آنچنان رونق اقتصادی ایجاد کردی که دیگر امیدمان به دبستانی‌ها هم نیست که شاید روزی بزرگ شوند، رئیس‌جمهور شوند و احیانا بادِ تورممان را خالی کنند. ممنونیم که به ما بطور عملی فهماندی که می‌شود منتظر امام بود و همکاری با سفیر امام را به صلاح اسلام و مسلمین ندانست. ممنونیم که ما را متوجه ظهور فرج کردی. ما اینک تنها در انتظار منجیِ آخرالزمان، این ماه‌های پایانیِ دولت امید شما را سر می‌کَنیم. باشد که خدا از سر تقصیرات ما و دنیاطلبی‌هامان بگذرد و صاحب اصلی مملکت را برساند. آمین. یا اله‌العاصین. [ @asraneh313 ]