دیگه جای نو‌شته هام و حرفام شده پیش نویسِ اینجا و پرایوت و دفتر چرمیِ قهوه‌ایِ بابا.
نه اینجا فرستاده میشن، نه به کسی گفته میشن.
نمیدونم اما مطئنم یه روزی، یه جایی گوشه‌ی دیوار خفتم میکنن و بهم میفهمونن تاوان نگه داشتنشون پیش خودم چیه.
تاوان نگفتن و رها نکردنشون.