🎙جهان سمبلیک 1⃣بیان قصص قرآنی به‌صورت سمبلیک است، نه گزارش تاریخی: گفت‌وگوی خدا با فرشتگان درباره خلقت انسان، یک بیان نمادین برای تبیین حقایق هستی است، نه یک رویداد زمانی. 2⃣هدف قرآن، فهم ساختار هستی و جایگاه انسان در آن است: خدا با این‌گونه آیات می‌خواهد انسان را با قوانین حاکم بر هستی آشنا کند و به او بفهماند که عالم چگونه اداره می‌شود. 3⃣فرشتگان و انسان‌ها تفاوت وجودی دارند: فرشتگان ذاتاً مطیع و مقدس‌اند، اما انسان با اراده و اختیارش می‌تواند حتی از فرشتگان بالاتر رود. 4⃣گفت‌وگو در قرآن برای آموزش و تبیین است: تعاملات میان موجودات مثل دیالوگ انسان و فرشته، برای نمایش جایگاه‌ها و روابط در نظام هستی است، نه گفت‌وگوی واقعی به معنای دنیوی آن. 5⃣آیه‌ها، رازهای بزرگی از هستی را در دل دارند: هر آیه دنیایی از معنا و قانون در خود نهفته دارد؛ نباید سطحی با قرآن برخورد کرد. 6⃣عالم خلقت، سیستمی پویا و مملو از آگاهی و جریان اراده است: خداوند در لحظه لحظه‌ی هستی در حال خلق، هدایت و ارتباط است؛ سخن خدا در تمام اجزای عالم جاری است. 7⃣قرآن انسان را به پرواز دعوت می‌کند: نگاه سطحی و محدود به هستی، انسان را در قفس نگه می‌دارد؛ قرآن آمده تا انسان را به درک وسیع‌تر و پرش ذهنی-روحی فرا بخواند. #فکر_عمیق l عضو شوید 👇 @shiravi_ir