🔺نگاهی به سریال در انتهای شب/ روایت فروپاشی خانواده؛ تصویر از برگمان، پناهنده و دیگران
🔺پناهنده از سال ۸۸ که اولین اثر بلند خود را با نویسندگی مشترک همسرش ارسلان امیری ساخت تا اثر آخرشان یعنی در انتهای شب، نشان داده طبقه‌ی متوسط شهری را به‌عنوان رنگ اصلی کارنامه‌ی خود انتخاب کرده است؛ آثاری که برای توصیف آن‌ها از تعبیر آپارتمانی استفاده می‌شود. اما در انتهای شب را می‌توان روایتی متفاوت در این دسته توصیف کرد.
🔺این شکل از روایت که در سینمای امروز ایران به روایت زنانه تعبیر می‌شود؛ ۱۷ سال است که در آثار امیری و پناهنده خود را نشان داده؛ آثاری همچون اسرافیل، ناهید و تی‌تی و حالا "در انتهای شب". البته چنین روایت‌هایی را نه صرفا در کارنامه‌ی پناهنده و امیری بلکه در بسیاری از ملودرام‌های چندسال اخیر می‌توان دید، آرش خوشخو، منتقدسینما، در یادداشتی بر "در انتهای شب" این نکته را چنین روایت می‌کند: "هنوز متوجه نمی‌شوم که چرا شخصیت‌های زن در ملودرام‌های ایرانی بدون هیچ تمایز و نشانه شخصیت‌پردازانه‌ای ارائه می‌شوند.
🔺این ترکیب خوش‌قلبی و خوش‌چهره بودن و باشعور بودن و توفان بغض و اشک (برای توضیح زنان) کافی است؟ "
🔺مشروح گزارش را اینجا بخوانید
🔻 @snn_ir