"زیارت" یکی از نیازهای حقیقیِ ماست که اگر کسی احساسش نکند، حتما باید احساسِ بیماری کند. کما اینکه اگر کسی یک روز دو روز غذا نخورد همه می‌گویند او حتماً مریضی دارد اگر گفت اشتها ندارم، به او می‌گویند بیمار است. زیرا بدنش نیاز دارد ولی اشتها ندارد یعنی حتماً مشکلی برای او بوجود آمده است. حال اگر کسی احساسِ نیاز به "زیارت" پیدا نکرد، باید بداند که یک بیماری وجود دارد و باید دغدغه داشته باشد که چگونه آنرا رفع کند. ارواحِ ما مبتلا به بیماری‌های زیادی میشود که گاه خودش هم خبر ندارد. کما اینکه ممکن است کسی سرطان داشته باشد، بگویند سه سال است که شما سرطان دارید متوجه هم نشده‌اید، تازه الان متوجه شدید. بیماریِ روحی هم همین طور است. ممکن است کسی متوجه بعضی از اوصافش و بعضی از علائمِ بیماری‌هایش نباشد، ولی بدانید هر مرتبه ای که مشرف می‌شوید برای "زیارت"، دارویی برای بیماری‌های روحی است. هر "زیارت"، یک دارو است ولو شما متوجه نباشید که چه بیماری آمده، یا چه بیماری رفته است، درمانِ آن است. (غیر از اینکه حالا اگر کسی عزیزش را مدتی نبیند احساسِ بی‌قراری باید بکند) برای درمانِ حالاتِ روحی هم، "زیارت"، جزو لوازمات است جزو نیازهای ضروری است. حجت الاسلام روح الله صدوق http://www.soudeh-hamdani.com