🔷 دومین نشست هم که ویژۀ شاعران اردو زبان بود، برگزار شد. با همّت و دعوت دوست و برادر پاکستانی‌ام ــ جناب احمد شهریار ــ شاعرانی از هند، کشمیر و پاکستان در این نشست حضور داشتند و شعر خواندند. جلسات شعر اردو زبانان معمولا جلسات پر هیجانی است. قبلا در برخی جلسات حضوری ایشان شرکت کرده بودم، صدای شاعر در میان های و هوی و تشویق‌های مستمرّ مستمعین گم می‌شود. 🔸دیشب جلسه مطابق سایر جلسات مجازی در آرامش شروع شد، از حاضرین خواسته بودم که میکروفن‌هارو خاموش کنند تا صدای شاعر بهتر شنیده شود، اما پس از نخستین شعرخوانی، شعرا اعتراض کردند و گفتند بدون صدای تشویق انگیزه‌ای برای شعرخوانی نیست و سپس به فرمان احمد شهریار، همگی میکروفن‌ها را روشن کردند. وضعیتی بود. چندین بار در میان شعرخوانی، صدای «نعرۀ حیدری»[۱] هم بلند شد. 🔹نکتۀ جالب، حضور جماعت ایرانی بود که با اینکه زبان شاعران را نمی‌فهمیدند، از ابتدا تا آخر جلسه حضور داشتند. فقط خانم طرفةالعین زینب پس از قرائت شعری که به زبان انگلیسی سروده بود، ترجمۀ شعرش را هم برای ایرانی‌ها خواند و من از همه خواستم میکروفن‌ها را خاموش کنند تا ایرانی‌‌های حاضر در نشست، بشنوند و بفهمند.[۲] 🔸آقای انجیدنی، مدیر شبکۀ ویراستی هم ــ بی آنکه دعوت شده باشد ــ آمد و از علاقه‌اش به زبان اردو و ضرورت برگزاری جلسات مشترک گفت. جلسۀ خوبی بود. جای شما خالی! پ.ن: ۱ـ رسمی در میان شیعیان اردوزبان هست که در اجتماعات دینی، یک نفر فریاد می‌زند: «نعرۀ حیدری»! و سپس جماعت با فریاد پاسخ می‌دهند: «یا علی»! ۲ـ فیلم بالا گزیده‌ای از شعر خانم طرفةالعین است؛ کامل نیست. 🆔 @ss_alavi_ir