امام باقر عليه‌الصلوةوالسّلام: كَأَنّي بِقَومٍ قَد خَرَجوا بِالمَشرِقِ يَطلُبونَ الحَقَّ فَلا يُعطَونَهُ، ثُمَّ يَطلُبونَهُ فَلا يُعطَونَهُ، فَإِذا رَأَوا ذلِكَ وَضَعوا سُيوفَهُم عَلى عَواتِقِهِم، فَيُعطَون ما سَأَلوهُ فَلا يَقبَلونَهُ حَتّى يَقوموا، ولا يَدفَعونَها إلاّ إلى صاحِبِكُم. قَتلاهُم شُهَداءُ، أما إنّي لَو أدرَكتُ ذلِكَ لاَستَبقَيتُ نَفسي لِصاحِبِ هذَا الأَمرِ. گويى مردمى را مى‌بينم كه در مشرق قيام كرده‌اند و حقّ را مطالبه مى‌كنند اما به آنان داده نمى‌شود و باز مطالبه مى‌كنند، ولى باز هم به آنان نمى‌دهند و چون وضع را اين‌گونه ديدند، شمشيرهاى خود را از نيام مى‌كشند و در اين زمان، آن چه را طلب كرده‌اند به آنان مى‌دهند، اما آن را نمى‌پذيرند تا اين كه برخيزند و آن را به صاحب شما (امام زمان) دهند. كشتگان آنان شهيدند. بدانيد كه اگر من آن زمان را درک كنم، جانم را براى صاحب اين امر نگه مى دارم. 📚 نعمانی، محمد بن إبراهیم، الغیبة، ص۲۷۳. 🆔 @ss_alavi_ir