امام بزرگوار، فقه شيعه را از دورانى كه خود در تبعيد بود، به سمت فقه اجتماعى و فقه حكومتى و فقهى كه مى‌خواهد نظام زندگى ملتها را اداره كند و بايد پاسخگوى مسائل كوچك و بزرگ ملتها باشد، كشاند. اين، يعنى نطقه‌ى مقابل آن آفتى كه گفتيم تحجر است. حتى در اواخر سالهاى عمر بابركت امام بزرگوار، مسائلى كه به ظاهر جزئى مى‌نمود - اما با توجه به اين‌كه يك خط و يك سمتگيرى را به فقهاى شيعه نشان مى‌داد، بسيار مهم بود - پيش آمد و ايشان باز هم نشان داد كه آن كسى كه مى‌خواهد نظام را اداره كند؛ آن فقهى كه مى‌خواهد يك ملت يا مجموعه‌ى عظيمى از انسانها و ملتها را اداره كند، بايستى بتواند شرايط زمان را بشناسد و پاسخ هر نيازى را در هنگام آن نياز، به آن بدهد و نمى‌تواند در زمينه‌هاى سياسى، اقتصادى، فرهنگى و همه‌ى مسائل زندگى مردم، نقطه‌اى را بى‌پاسخ بگذارد. #کتاب_پنجم_سیر_مطالعاتی #کتاب_امام_خمینی #صفحه ۴۵ @t_manzome_f_r مجموعه‌ی تبیین منظومه فکری رهبری