۹۳ اتوبوس بگذاریـد بنـده گاهی اوقات که بر همان تنبلیِ مورد بحث و بر ضـعف‌هاي مربوط به سن و پیري فایق می‌آیم، چند قدمی از کوهسـتان‌هاي اطراف تهران می‌روم بالا و می‌بینم هیـچ‌کس نیست! غصه می‌خورم! در کوهسـتان، جاهایی هست که ساختمان‌ها در زیر پا پیـداست؛ این همه آدم در اتاق‌ها خوابیده‌انـد که در بین آن‌ها جوان هست، در بین آن‌ها کسانی هسـتند که ظاهر جسمشان اقلاً ده برابر ما توان و قـدرت دارد؛ اما از این اتاق‌ها بیرون نمی‌آینـد، ولی ما از این گوشه‌ي شـهر با سِن نزدیک به هفتاد سال، می‌رویم آن‌جـا. دل انسـان خیلی غصه‌دار می‌شود که چرا آن‌هـا در آن‌جـا چهـار قـدم بالاـ نمی‌آینـد و از این‌ امکـان اسـتفاده نمی‌کننـد. شـما امکانات و اتوبوس بگذارید که اگر کسـی خواست از پایین شـهر و از راه‌هاي دور به این ارتفاعات بیاید، بتواند. ارتفاعات بعضی از شهرها یک خرده با شـهر فاصله دارد، بنابراین، وسایلی فراهم کنید که اگر کسی خواست، بتواند بیاید- حالا اگر کسی همت نکرد و اراده نکرد؛ آن، بحث دیگري است -و تشویق بشونـد؛ نگوینـد وسـیله نـداشتیم و نیامدیم. بیانات رهبر معظم انقلاب اسـلامی در دیدار فاتحان قله اورست. ۱۳۸۴/۸/۳۰ @t_manzome_f_r