🌎 فلسفه فقر و بینیازی انسان قسمت اول : وقتی خداوند و آن حقیقت اسلام در قلب مردم نباشد ۱ - فقیران و نداران جامعه : ناشکر ، افسرده ، مایوس و عصبانی و پرخاشگر می شوند . و ثروتمندان و کسانی که درهای دنیا به روی آن ها باز است : خودخواه ، مغرور ، مستکبر ، حریص و طمع کار می شوند . هر دو دسته شاید با هم در ظاهر تفاوتی آشکار داشته باشند اما به راستی چون خداوند در زندگی آنها نیست ، آنها فقیر و محتاج و مفلوک هستند . دسته اول که فقر و احتیاج آن علنی و آشکار است و ما می بینیم که چگونه به خاطر مال دو روزه دنیا و به خاطر نداری ، حقیقت را فراموش کردند و چگونه خودشان را باختند و چگونه دنیا توانست با روی برگرفتن از آن ها ، آنان را به ذلت و خواری بکشاند . دسته دوم هم که به ظاهر دارا هستند و دنیا روی خوش به آن ها نشان داده است ، را می بینیم که چگونه همین مال دو روزه دنیا که به هیچ کس وفا نکرد و برای هیچ کس هم نماند ، چگونه انسانیت ، عقلانیت و شرافت آن ها را گرفته است . بسیاری از عقلا ، انسان های به ظاهر بینیاز از نگاه مادی ، که خدا و عقلانیت اسلامی در زندگی آن ها وجود ندارد را به راستی فقیر می دانند . آن ها می گویند که با نبود خدا و فهم و درک صحیح از نظام عالم ، انسان آن تکیه گاه عظیم خودش را از دست می دهد ، دیگر خدایی وجود ندارد تا او را وکیل کارهای خودش بکند . اگر هم خدایی وجود داشته باشد آیا مسیر او و هدف او از زندگی با خداوند و حکمت خلقت او سازگار است ؟ چون این انسان خدای واقعی را از دست می دهد لذا چاره ای ندارد که در اوج نیازمندی و وابستگی الان باید به جای خداوند تکیه گاه جدیدی قرار دهد و این کسری و کمبود را جور دیگری جبران کند و لذا فلسفه و حکمت نویی را که مطابق امیال و خواسته هایش است را برای هستی خلق می نماید . این را من به شما قول می دهم که خدایی که آنها برای خودشان می سازند یا فلسفه فکری که برای خودشان در رویا می بافند ، همه این ها در راستای دنیا گری و دنیا نگری و دنیا خواهی آن ها خواهد بود . آن ها دنیا را می خواهند و به هر قیمتی آنها راضی نمی شوند که نقد را به نسیه بهشت بدهند . و برای این تفکر سراپا خودخواهانه و منیت طلبانه اشان چه تفکر ها و چه فلسفه ها را که نمی بافند . به راستی خدای واقعی در قلب های این ها محو شد و خدای دروغین که همان دنیا باشد قلب های آن ها را تیره و تار ساخت . آنها بنده دنیا شدند و به خاطر دنیا و مال دنیا هر حقی را ناحق کردند ... . فقر آنها وقتی ملموس و به ظهور خودش می رسد ، پستی و زشتی افکار آنها وقتی نما می کند که آن ها را از دنیایشان دور کنید و یا به آن ها بیم دوری آن را نوید دهید . آن وقت می بینید چگونه مثل حیوانات درنده ماهیت و باطن فقیر از انسانیت و روحانیتشان را نمایان می کنند . آن ها هر چه قدر در ظاهر دستانشان بیشتر به دنیا می رسد ، به همان مقدار هم فقیر تر می شوند . وابستگی آنها به دنیا بیشتر می شود و آنها هر لحظه بیشتر و بیشتر به دنیا محتاج تر و نیازمند تر می شوند . ✍ علیرضا ساغندی @tarighatezendegi