#قرآن 🌎 چگونه با کارهای خوب اعمال بدتان پاک می شود ؟ در آیه ۲۲ رعد خداوند می فرماید : «وَ یَدْرَؤنَ بِالْحَسَنَةِ السَّیِّئَةَ ؛ خردمندان آن کسانی هستند که بدی ها را با خوبی کردن دفع کنند . برای درک این آیه و چگونگی تبدیل بدی به نیکی ها کافی است که فقط نگاه به خودتان و روابطتان با دیگران بکنید . فرض کنید شما به خاطر کوتاهی و عملکرد نامناسب دوستتان رنجیده اید ، ولی بعد از آن اتفاق دوباره از ناحیه همان دوست مورد لطف و کرم قرار می گیرید . اگر انسان منصفی باشید و اهل کینه نباشید ، از او به خاطر عمل گذشته اش در می گذرید و آن را به فراموشی می سپارید و در دل به خودتان می گویید دوست من آن موقع یا به خاطر غفلت یا فشار یا فراموشی یا ندانستن یا وسوسه های شیطان یا هر چیز دیگری مرا رنجیده است . اگر او مرا دوست نمی داشت و من برایش بی ارزش بودم و یا با من دشمن بود یا من را کلا فراموش کرده بود الان به خاطر من از خودگذشتگی نمی کرد و آنچه که به صلاح من است را برای رضایتم و آرامشم انجام نمی داد . اینجاست که از این رابطه کوچک دو دوست ، وجه مشابهت با رابطه بزرگ عبدو مولا تا حدی شناخته می شود . خداوند درک می کند که مسلمان ها به خاطر جهل و فراموشی و فشارهای زندگی در دنیا ، لجبازی ها و تمایلات نفسانی و عوامل شیطانی ، بسیار او را در زمین مخالفت می کنند ... اما از آنها انتظار دارد که سرشان به سنگ بخورد ، سریع توبه کنند و با مراقبه و محاسبه ، تمسک و چنگ زدن به قرآن و اهل بیت خودشان را از گناه حفظ کنند و با اعمال نیکشان گناهان گذشته اشان را محو کنند . البته این را هم تاکید کنم هیچ دوستی نمی پذیرد که من یک مدت مثلا در طول سال دوستم را فراموش می کنم و با بی توجهی به او و خودخواهی خودم به او ضربه می زنم ولی مثلا در اعیاد غدیرو شب قدر و ایام محرم و اعیاد خاص سریع به خاطر خودم و نجاتم توبه می کنم و در شرکت در مجالسش و بلد کردن بنرش و سینه زدن و کف زدن به خاطرش ، از دلش در می آورم و بعد دوباره روز از نو روزی از نو ...! شما هیچ انسانی را نمی توانید پیدا کنید که چنین رفاقتی را قبول کند و طرف مقابل را دوست و رفیق خودش بداند . این انسان از نگاه همه آدم ها یک خودخواه مغرور و متکبر است که فقط قصد دارد کارهای بدش را در قالب این چند روز نادیده جلوه دهد ... هم در مسجد می خواهد بخورد هم در میکده ... همان طور که می دانید چنین رفاقت و دوستی نزد هیچ عاقلی پسندیده نیست . لااقل من باید ببینم که دوست من هر روز چگونه با اعمال درستش به من شبیه تر و نزدیک تر میشود . نه آنکه کل سال با دشمنم در یک سفره نشسته و حالا برای اینکه خودشو من را گول بزند و بگوید من همیشه در سفره تو هستم الان بخواهد تظاهر و ادای رفاقت را در بیاورد . برای همین در روایت است که می فرمایند مومن کسی است که امروزش با دیروزش یکسان نباشد بلکه دائم با تلاشش خودش را لااقل یک قدم به خدا نزدیک تر می کند . هر انسانی وجدانی دارد خودتان را العیاذ بالله جای خدا نمی توانید بگذارید اما خودتان را با دوستتان می توانید مقایسه کنید یک سوزن به خودتان بزنید دو تا سوزن به دوستتان... ببینید آیا چنین رفاقتی مطلوب خودتان هست یا خیر ؟ البته ذکر این مساله تنها یک مثال بود و در مثال قابل مناقشه نیست و البته این اعیاد و مجالس خاص تشکیل شده است تا افراد در آن منقلب شوند و توبه نصوح کنند و دست از کردار طول سالشان بکشند و دیگر گناهان قبلی را تکرار نکنند . بلکه تا سال بعد لااقل یک قدم در ایمان و تقوا به خدا نزدیکتر شده باشند نه آنکه فقط پسرفت بکنند و تغییری در آنها ایجاد نشود به جای رسیدن به باطن و حقیقت دین رعایت تقوا و عمل صالح دلخوش به شرکت در همین چند روز سال و اعیاد و مراسمات باشند و مسلمانی و رفاقت را در همین ها ببینند تا این ها حجابی شود و تولید غرور کند و ایام و اعمال طول سالشان را طریقت و راه و روش اسلامی را که هدف اصلی زندگی در دنیاست را به امید توبه در این ایام خاص کامل فراموش کنند . ✍علیرضا ساغندی @tarighatezendegi