از هنر منحط داوینچی تا هنر متعالی فرشچیان (۲) هنر داوینچی، هنر سخیف شهوانی بود و در ساحت شغاف انسان، مناسبات دنیوی را تحریک می‌کرد اما هنر فرشچیان، هنری متعالی بود که در ساحت قلب و فؤاد انسان، مناسبات معنوی وجود آدم را تعالی می‌بخشید. سابقا در همین کانال، به دو پارادایم اشاره شد: پارادایم نار؛ و پارادایم نور. تقابل بین این دو پارادایم، در همه زیرسیستم‌های یک جامعه وجود دارد. معماری نار و معماری نور؛ اقتصاد نار و اقتصاد نور؛ ورزش نار و ورزش نور؛ سیاست نار و سیاست نور؛ و هنر نار و هنر نور. در پارادایم نار، خشم و شهوت موضوعیت دارد و انسان جزء اصحاب النار می‌شود. «النار حُفّت بالشّهوات». در پارادایم نور، ایمان و تعقل موضوعیت دارد و آدمی جزء اصحاب نور می‌شود. «نورهم یسعی بین ایدیهم». در پارادایم نار، پرومتئوس و شیاطین محوریت دارند و در پارادایم نور، ملائکه و سایر موجودات نورانی. در پارادایم نار، آتش هوای نفس غلیان می‌یابد و ژوئیسانس رقم می‌خورد و در پارادایم نور، حق از باطل تبیین می‌شود و فرقان محقق می‌گردد. از این منظر، آثار داوینچی، بوتیچلی، میکل آنژ و رافائل، در پارادایم نار قرار دارند و زمینه‌ساز جهنمی شدن بشر را فراهم می‌کنند و نقاشی‌های عبدالحمید قدیریان، حسن روح‌الامین، و امیرحسین جعفری‌نژادان و دیگر هنرمندان انقلابی، در پارادایم هنر نور قرار دارند و زمینه‌ساز نورانی شدن انسان‌ها را مهیا می‌سازند. این بحث در سایر هنرها نیز ازقبیل جاری و ساری است. هنر نار یا هنر نور؟! مسأله این است. ✍️ اندیشکده تثبیت| حسینی @tasbit1444_ir