گاهی در دل تاریخ، روزها و لحظه‌هایی هستند که مثل زخم، روی وجدان جمعی یک ملت باقی می‌مانند. من، دانشجومعلمم. اهل کلاس و تخته‌سیاه، اما دل‌بسته‌ی این خاک. اهل تربیت کودکانی‌ که قرار است آینده را بسازند، چگونه می‌توانم درس انسانیت بدهم و در برابر مظلومیت یک کودکِ شهید سکوت کنم؟ چگونه می‌توانم از حقیقت بگویم، وقتی چشم بر دروغ‌های رسانه‌های دنیا می‌بندم؟ ما آموخته‌ایم که خون، همواره از شمشیر پیروزتر است. و این وعده‌ی الهی‌ست: «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ» گمان مبر آنان که در راه خدا کشته شدند مرده‌اند، بلکه زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزی می‌خورند. کودکانی که پرپر شدند، امروز زنده‌اند؛ در فریاد هر انسانی که از عدالت می‌گوید، در قلب ما که قسم خورده‌ایم معلم نسلی باشیم که حقیقت را بشناسد. ما ادامه‌دهنده‌ایم. ادامه‌دهنده‌ی راه مقاومت، راه شهیدان، راه روشنی که در تاریکی جهان، چراغی است خاموش‌نشدنی. ما یاد گرفته‌ایم که سکوت در برابر ظلم، تربیت نمی‌سازد، و معلمی که از جنایت چشم بپوشد، نه روشنگر، بلکه شریکِ خاموشی‌ست.تاریخ به ما آموخته: ظلم ماندگار نیست، اما حقیقت چرا. و ما، وارثان حقیقت‌ایم. ایران زنده است. مقاومت زنده است. و معلمان این سرزمین، تا آخرین کودکِ شهید را در خاطره‌ی نسل‌ها زنده نگه خواهند داشت. حانیه مهدی زاده •┈••••✾•🌿☫🌿•✾•••┈• 🌐 روابط عمومی دانشگاه فرهنگیان استان تهران https://tehran.cfu.ac.ir/ https://eitaa.com/tehran_cfu_ac_ir https://ble.ir/tehran_cfu_ac_ir https://rubika.ir/tehran_cfu_ac_ir