ایرانم، سرزمینی دیرینه... سرزمینی که تاریخ جهان از آن سرچشمه می‌گیرد، سرزمینی از جنس غرور، با طعم شکوه، رنگ عظمت، و بوی شیرین امید. مردمی دارد ریشه‌دار، که می‌بالند به خاکشان، به هویت‌شان، به نامی که هزار سال ایستاده، و هنوز زنده است. ایران، قصه‌ی مردانگی‌ست و ایستادگی، قصه‌ی زنانی‌ست که صبوری را معنا کردند. ایران، روایت افتخاری‌ست بی‌پایان، روایتی که در چین‌وچروک دستان پینه‌بسته پدران، و نگاه پر از امید مادران، جا خوش کرده است. ایران یعنی زمزمه‌ی کودکانه‌ای در آغوش مادر، یعنی بوی نان تازه در صبحی ساده، یعنی چراغی که همیشه روشن مانده... و تا جهان هست، دل‌ها به نام ایران می‌تپد... سرزمینی که زادگاه دلیران است مردان و زنانی که دوشادوش یکدیگر می‌جنگند و سر خم نمی‌کنند در برابر دشمنانی که چشم به خاک این وطن دوخته اند خاک می‌خورند اما خاک نمی‌دهند... آری این است رسم مردانگی ... رسم دلدادگی ... رسم ایرانی... ارسالی از: انیتا قانع https://eitaa.com/tehran_cfu_ac_ir https://ble.ir/tehran_cfu_ac_ir https://rubika.ir/tehran_cfu_ac_ir