امام(ع) در نامه‌ای که خطاب به «عثمان بن حنیف » فرماندار بصره نوشته‌اند فرموده‌اند: « أَ أَقْنَعُ مِنْ نَفْسِی بِأَنْ یقَالَ هَذَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ لاأُشَارِكُهُمْ فِی مَكَارِهِ الدَّهْرِ أَوْ أَكُونَ أُسْوَةً لَهُمْ فِی جُشُوبَةِ الْعَیشِ» آیا به همین قناعت کنم که گفته شود: من امیرمؤمنانم! اما با آنان در سختی‌های روزگار شرکت نکنم؟ و پیشوا و مقتدای آنان در تلخی های زندگی شان نباشم؟ "نامه 45 نهج البلاغه" #رحیم‌پور_ازغدی http://Eitaa.com/teribon_ir