آیه أَمَّنْ یُجیب آیه أَمَّنْ یُجیب شصت و دومین آیه سوره نمل است و معمولا  این آیه برای نجات از گرفتاری، ناراحتى و بیمارى‌ها توسط مسلمانان خوانده می‌شود. بنابر برخی از روایات این آیه بر حضرت مهدی (عج) تطبیق شده است. اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ وَ یَجعَلُکُم خُلَفاءَ الاَرضِ ءَاِلهٌ مَّعَ اللهِ قَلیلاً مَا تَذَکَّرُونَ آیا بت‌هایی که معبود شما هستند بهترند یا کسی که دعای مضطر را اجابت می‌کند و گرفتاری را بر طرف می‌سازد و شما را خلفای زمین قرار می‌دهد؟ آیا معبودی با خداست؟! کم متذکر می‌شوید. مضمون این آیه چیست؟ در این آیه قرآن، بیشتر بر روی عنوان مضطر تکیه شده است؛ چراکه یکی از شرائط اجابت دعا آن است که دعا صادقانه باشد و انسان مضطری که دیگر به غیر خدا امیدی ندارد و کاملا درمانده شده است، دعایش حقیقی است و در این حالت فرد فقط خدا را می‌خواند و خدا هم اجابت می‌کند. تفسیر آیه أَمَّنْ یُجیب طبق روایتی که از امام صادق (ع) نقل شده است ایشان یک مصداق این آیه را امام مهدی دانسته‌اند: ✅صالح بن عقبه می‌گوید امام صادق (ع) فرمودند: این آیه قرآن در مورد قائم نازل شده، به خدا سوگند مضطر او است، هنگامی که در مقام ابراهیم دو رکعت نماز بجا می‌آورد و دست به درگاه خداوند متعال برمی‌دارد دعای او را اجابت می‌کند، ناراحتی‌ها را برطرف می‌سازد و او را خلیفه روی زمین قرار می‌دهد. جایگاه آیه أَمَّنْ یُجیب در فرهنگ عمومی در زبان عموم مردم از این آیۀ شریفه به عنوان دعا تعبیر می‌شود و حتی مراسمی به عنوان ختم امن یجیب مرسوم هست. ✅مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی (رحمه الله علیه) هم می‌گوید: خوب است انسان هنگامی که با سختی‌ها و مشکلات روبه‌رو شد این آیۀ شریفه را بخواند البته توجه به این نکته هم لازم است که آیه هیچ سبک و سیاق دعایی ندارد و امامان وقتی که از این آیه ارادۀ دعا می‌کردند این‌گونه قرائت می‌کردند: یا مَنْ یجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ