نا ابن مكة و منى انا ابن المشعر و العرفات…»3
آن حضرت در مقابل خصم، همه كمالات و فضائل را به خودش اختصاص داد كه يعنى: كسى به مقام آل محمد (ص) نمى رسد.
انفاق همه مال و نصف مال در راه خدا
حضرت مجتبى صلوات الله عليه در احسان و انفاق در راه خدا قدمى برداشت كه منحصر به فرد و از فضائل اختصاصى اوست و آن اينكه: دوبار همه دارايى خويش و سه بار نصف مال خود را در راه خدا انفاق و احسان نمود اين مطلب مورد تصديق همه است، شيعه و اهل سنت آنرا در كتابهاى خود نقل كرده اند، عبارت عربى روايت چنين است:
«خرجَ الحسنُ (ع) من ماله مرّتين و قاسم لله ماله ثلاث مرّات حتّى انه كان يعطى نعلاً و يمسك نعلاً و يعطى خفاً و يمسك خفاً» يعنى: وقتى كه نصف مال خود را در راه خدا مى داد چنان دقت مى كرد تا جائى كه يك نعلين و چكمه را مى داد و يك نعلين و چكمه را براى خود نگاه مى داشت.
رجوع شود به بحار ج 43 ص 339 و 357، مناقب ابن شهر آشوب ج 4 ص 14 فصل مكارم اخلاق، تذكرة سبط ابن جوزى ص 112 حالات امام حسن (ع) صواعق المحرقه ابن حجر حالات امام حسن (ع)، فصول المهمه ابن صباغ ص .138 تاريخ الخلفاء سيوطى ص 73، نورالابصار شبلنجى ص 108، اين روايت از حضرت صادق صلوات الله عليه به نقل مناقب با اين لفظ نقل شده است:
«قال الصادق (ع) ان الحسن بن على عليهما السلام حجّ خمسة و عشرين حجّة ما شياً و قاسم الله تعالى ماله مرّتين و فى خبر قاسم ربه ثلاث مرّات و حجّ عشرين حجّة على قدميه».
عمل طاقت فرسا
از جمله فضائل حضرت مجتبى صلوات الله عليه آنست كه: بيست و پنج بار پياده به زيارت كعبه رفت با آنكه مركبهاى خوب با او برده مى شد ولى بعلت «افضل الاعمال أحمزُها» 4 مسافت چهار صد و پنجاه كيلومتر راه را زير اشعه سوزان آفتاب و روى سنگريزههاى داغ، پياده مى پيمود تا رضايت خدا را بيشتر فراهم آورد.
و چون اين كار تصنّعى نمى تواند باشد، ايمان قوى و خلوص كامل لازم دارد، معاويه كه مى خواست براى خودنمائيى كارهاى خوب انجام دهد، نتوانست اين كار را بكند و حسرت مى كشيد و مى گفت: بر چيزى غمگين نيستم مگر به آنكه نتوانستم پياده به حج روم ولى حسن بن على (عليهاالسلام) بيست و پنج بار پياده به مكه رفت. 5
جريان بيست و پنج بار به مكه رفتن را شيعه و اهل سنت در كتابهاى خويش نقل كرده و فريقين آنرا مسلم دانسته اند، اينك به بعضى از تعبيرها اشاره مى شود:
«قال الصادق (ع): ان الحسن بن على عليهما السلام حج خمسة و عشرين حجة ماشياً و قاسم الله ماله مرتين 6. در روايت عبدالله بن عبيد بن عمير آمده: «قال لقد حج الحسن بن على خمساً و عشرين حجة ما شياً و ان النجائب لتقاد معه» 7.
ناگفته نماند در مناقب و انوار البهيه و تاريخ الخلفاء و صواعق ابن حجر و اخبارالدول قرمانى ص 106 چنانكه گفته شد بيست و پنج بار نقل شده، سبط ابن جوزى در تذكره ص 178 و سيد مؤمن شبلنجى در نور الابصار ص 108 و ابن طلحه در مطالب السؤول ص 67 بيست بار گفته اند.
خوف از محشر
حضرت رضا از پدرانش صلوات الله عليهم نقل مى كند: چون رحلت امام حسن (ع) نزديك شد، گريه كرد، گفتند: يا بن رسول الله آيا با آن منزلت كه نسبت به رسول الله (ص) دارى گريه مى كنى؟! با آنكه آن حضرت در تقرب تو نسبت به او، چيزها گفته است؟!
بيست بار پياده به حج رفته و سه بار هر چه داشته اى در راه خدا انفاق نموده اى حتى يك نعلين را؟! فرمود: فقط براى دو چيز گريه مى كنم: وحشت موقف قيامت و مفارقت دوستان «فقال انّما أبْكى لخصلتين: لهَول المَطْلَع و فراق الأَحبّة»8
——————————–
پى نوشتها:
1- بحار ج 43 ص 338.
2- مناقب آل ابى طالب ج 4 ص 19 فصل مكارم اخلاق امام حسن (ع).
3- بحارالانوار ج 43 ص 331 از امالى صدوق.
4- در نهايه گويد: «سئل رسول الله (ص) اىّ الاعمال افضل فقال: احمزها» اى اشدّها.
5- بحار الانوار ج 43 ص 339، مناقب ج 4 ص 14 باب مكارم اخلاقه.
6- مناقب ج 4 ص 14 فصل مكارم اخلاق آن حضرت .
7- مستدرك حاكم ج 3 ص 169.
8- بحار ج 43 ص 332.
منبع : (خاندان وحى، سيد على اكبر قريشى، ص 319 – 324)
♥️⸾•𝐉𝐨𝐢𝐧❁•↷
❪ @mazhabijdn🍂⃟💕❫
نا ابن مكة و منى انا ابن المشعر و العرفات…»3
آن حضرت در مقابل خصم، همه كمالات و فضائل را به خودش اختصاص داد كه يعنى: كسى به مقام آل محمد (ص) نمى رسد.
انفاق همه مال و نصف مال در راه خدا
حضرت مجتبى صلوات الله عليه در احسان و انفاق در راه خدا قدمى برداشت كه منحصر به فرد و از فضائل اختصاصى اوست و آن اينكه: دوبار همه دارايى خويش و سه بار نصف مال خود را در راه خدا انفاق و احسان نمود اين مطلب مورد تصديق همه است، شيعه و اهل سنت آنرا در كتابهاى خود نقل كرده اند، عبارت عربى روايت چنين است:
«خرجَ الحسنُ (ع) من ماله مرّتين و قاسم لله ماله ثلاث مرّات حتّى انه كان يعطى نعلاً و يمسك نعلاً و يعطى خفاً و يمسك خفاً» يعنى: وقتى كه نصف مال خود را در راه خدا مى داد چنان دقت مى كرد تا جائى كه يك نعلين و چكمه را مى داد و يك نعلين و چكمه را براى خود نگاه مى داشت.
رجوع شود به بحار ج 43 ص 339 و 357، مناقب ابن شهر آشوب ج 4 ص 14 فصل مكارم اخلاق، تذكرة سبط ابن جوزى ص 112 حالات امام حسن (ع) صواعق المحرقه ابن حجر حالات امام حسن (ع)، فصول المهمه ابن صباغ ص .138 تاريخ الخلفاء سيوطى ص 73، نورالابصار شبلنجى ص 108، اين روايت از حضرت صادق صلوات الله عليه به نقل مناقب با اين لفظ نقل شده است:
«قال الصادق (ع) ان الحسن بن على عليهما السلام حجّ خمسة و عشرين حجّة ما شياً و قاسم الله تعالى ماله مرّتين و فى خبر قاسم ربه ثلاث مرّات و حجّ عشرين حجّة على قدميه».
عمل طاقت فرسا
از جمله فضائل حضرت مجتبى صلوات الله عليه آنست كه: بيست و پنج بار پياده به زيارت كعبه رفت با آنكه مركبهاى خوب با او برده مى شد ولى بعلت «افضل الاعمال أحمزُها» 4 مسافت چهار صد و پنجاه كيلومتر راه را زير اشعه سوزان آفتاب و روى سنگريزههاى داغ، پياده مى پيمود تا رضايت خدا را بيشتر فراهم آورد.
و چون اين كار تصنّعى نمى تواند باشد، ايمان قوى و خلوص كامل لازم دارد، معاويه كه مى خواست براى خودنمائيى كارهاى خوب انجام دهد، نتوانست اين كار را بكند و حسرت مى كشيد و مى گفت: بر چيزى غمگين نيستم مگر به آنكه نتوانستم پياده به حج روم ولى حسن بن على (عليهاالسلام) بيست و پنج بار پياده به مكه رفت. 5
جريان بيست و پنج بار به مكه رفتن را شيعه و اهل سنت در كتابهاى خويش نقل كرده و فريقين آنرا مسلم دانسته اند، اينك به بعضى از تعبيرها اشاره مى شود:
«قال الصادق (ع): ان الحسن بن على عليهما السلام حج خمسة و عشرين حجة ماشياً و قاسم الله ماله مرتين 6. در روايت عبدالله بن عبيد بن عمير آمده: «قال لقد حج الحسن بن على خمساً و عشرين حجة ما شياً و ان النجائب لتقاد معه» 7.
ناگفته نماند در مناقب و انوار البهيه و تاريخ الخلفاء و صواعق ابن حجر و اخبارالدول قرمانى ص 106 چنانكه گفته شد بيست و پنج بار نقل شده، سبط ابن جوزى در تذكره ص 178 و سيد مؤمن شبلنجى در نور الابصار ص 108 و ابن طلحه در مطالب السؤول ص 67 بيست بار گفته اند.
خوف از محشر
حضرت رضا از پدرانش صلوات الله عليهم نقل مى كند: چون رحلت امام حسن (ع) نزديك شد، گريه كرد، گفتند: يا بن رسول الله آيا با آن منزلت كه نسبت به رسول الله (ص) دارى گريه مى كنى؟! با آنكه آن حضرت در تقرب تو نسبت به او، چيزها گفته است؟!
بيست بار پياده به حج رفته و سه بار هر چه داشته اى در راه خدا انفاق نموده اى حتى يك نعلين را؟! فرمود: فقط براى دو چيز گريه مى كنم: وحشت موقف قيامت و مفارقت دوستان «فقال انّما أبْكى لخصلتين: لهَول المَطْلَع و فراق الأَحبّة»8
——————————–
پى نوشتها:
1- بحار ج 43 ص 338.
2- مناقب آل ابى طالب ج 4 ص 19 فصل مكارم اخلاق امام حسن (ع).
3- بحارالانوار ج 43 ص 331 از امالى صدوق.
4- در نهايه گويد: «سئل رسول الله (ص) اىّ الاعمال افضل فقال: احمزها» اى اشدّها.
5- بحار الانوار ج 43 ص 339، مناقب ج 4 ص 14 باب مكارم اخلاقه.
6- مناقب ج 4 ص 14 فصل مكارم اخلاق آن حضرت .
7- مستدرك حاكم ج 3 ص 169.
8- بحار ج 43 ص 332.
منبع : (خاندان وحى، سيد على اكبر قريشى، ص 319 – 324)
♥️⸾•𝐉𝐨𝐢𝐧❁•↷
❪ @mazhabijdn🍂⃟💕❫
#بخش_سوم
بخشی از جرعت و شجاعت امام حسن🙂👇🍃
تـاریـخ بـیـش از هـمـه در خـانـدان پـیـامبر به چشم می خورد پردلی، دلیری، دلاوری و جـراءت و شـجـاعـت است. تاریخ سرشار از دلاوریهای پیامبر، علی، فاطمه، حسن، حسین و... اسـت. از کودکی آثار شجاعت و رک گویی در او نمایان بود روزی ابوبکر بر منبر پـیـامـبـر نـشـسـتـه بـود حسن هشت ساله آمد و معترضانه به او گفت: از جای پدرم پایین بیا!...
و نیز در فتح مکه هنگامی که ابوسفیان خدمت پیامبر صلّی اللّه علیه و آله آمد تا عهدنامه مـشـرکـان را تـمـدیـد کـنـد و آن حـضـرت نـپـذیـرفـت، وی بـه عـلی عـلیـه السـلام متوسل شد و کاری از پیش نبرد، نزد فاطمه علیهاالسلام آمد و گفت: از این کودک بخواهد کـه با جدش در این باره صحبت کند و با این کار آقایی عرب و عجم را برای خود بخرد. حـسـن 5 ـ 6 سـاله جـلو آمد، یک دست بر بینی و دست دیگرش را بر ریش ابوسفیان نهاد و گـفـت: ای ابـوسـفیان، به یگانگی خدا و رسالت محمد صلّی اللّه علیه و آله گواهی ده تا شفیع تو گردم. ...
او در هـنـگـام تـبعید ابوذر آن یار صمیمی پیامبر به امر خلیفه سوم، با آن که خلیفه از بـدرقـه او جـدا مـنـع کـرده بـود بی باکانه به همراه پدر و برادر و تنی چند از یاران باوفای پدر، او را مشایعت کرد و به او دلداری داد.
امام حسن از روزی که پدر بزرگوارش به خلافت رسید در خدمت پدر و نماینده او بود. در عزل و نصب ها دستی باز داشت، برای بسیج کردن کردن مردم کوفه از سوی پدر بدان سـامـان اعـزام شـد. او بـا سـخنرانی شورانگیز خود ـ با آنکه بیمار بود ـ ده هزار نفر از مـردم کـوفه را بسیج کرد و ابوموسی اشعری ـ آن مهره فاسد و منصوب از سوی خلفای پـیـشـیـن ـ را کـه وسـوسـه آغـاز نـمـوده و مـردم را از جـنـگ دلسـرد مـی کـرد، از حـکـومـت عزل نمود.
او در تـمـام جـنـگهای پدر از جمل و صفین و نهروان حضور جدی داشت و دلاوریهای او در این جـنـگـهـا زبـان زد اسـت. در جنگ جمل بر میمه سپاه و برادرش حسین علیه السلام بر میسره بـود و دیـگـر بـرادرش مـحـمـد را بـه پـیـشـروی فرمان داد، او به پیش رفت ولی کاری صـورت نـداد و زخـم خـورده بـازگـشـت. و هـنگامی که به حسن فرمان داد او صف دشمن را شکست و وظیفه اش را انجام داد. محمد حنفیه در نزد پدر اندکی شرمگین شد، ولی امام به او چنین دلداری داد که: ((پسرم، تو فرزند منی و حسن فرزند پیامبر است. ..!)) آری و در نهایت او بود که با وارد آوردن ضربه کاری بر شتر عایشه، کار جنگ را یکسره کرد.
در صـفـیـن مـردم را تـشـجـیـع مـی کـرد و بـا شعارهای آتشین خود مردم را به راه می انداخت[1]. و خود چنان بر قلب لشکر می زد که یورشهای پیاپی او عـلی عـلیـه السـلام را نـگران کرده، فرمود: ((این جوان را از رفتن به میدان باز دارید، مبادا با مرگ او و برادرش حسین نسل پیامبر به صلّی اللّه علیه و آله قطع شود!)).
در زمان خلافت، هنگامی که در کنار پل سـابـاط[2] اردو زده بودند و امام در آنجا سخنرانی کرد که اشاره بـه بـی وفـایـی مردم داشت و نیز شایعه صلح آن حضرت میان مردم پیچیده بود، پس از سـخـنـرانی هنگام حرکت که سوار بر اسب بود شخصی فرو برد و کارد را به استخوان رسـانـد، آن امام زخم خورده اما دلیر، از همان روی اسب خود را بر گردن وی انداخت و او را چنان به زمین زد که گردنش شکست. در نامه هایی که آن امام بزرگ پیش از صلح و پس از آن بـه مـعـاویـه نـوشته است روح حماسه موج می زند، و او خود فرمود که: ((به خدا سوگند، اگر یارانی می یافتم، شب و روز را در جهاد با معاویه به سر می بردم )).
پی نوشت ها
[1] وقعة صفین ؟ / 114.
[2] ساباط نام شهرى است نزدیک مدائن که پلى بر روى رود خانه آنجا زده شـده بـود و نـام آن پـل سـابـاط و شـهـر را بـه نـام آن پل خوانده اند.(مراصدالاطلاع )
♥️⸾•𝐉𝐨𝐢𝐧❁•↷
❪ @mazhabijdn🍂⃟💕❫