پيام امام اميرالمؤمنين عليه السلام، ج 5، ص: 547-541 وَمِنْ كلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ في وقت الشورى. از سخنان امام عليه السلام كه به هنگام تشكيل شوراى شش نفرى براى انتخاب خليفه پس از عمر، ايراد فرمود. خطبه در يك گناه: مى دانيم هنگامى كه عمر خودرا در آستانه مرگ ديد براى تعيين خليفه بعدى اقدام به تشكيل شوراى شش نفره اى كرد كه يكى از آنها على عليه السلام و ديگرى عثمان بود. چينش افراد شورا بسيار حساب شده و كاملًا سياسى بود و از همان آغاز پيدا بود كه هدف، كنارگذاشتن على عليه السلام و روى كارآوردن عثمان نه به عنوان نصب خليفه پيشين، بلكه به عنوان منتخب شوراى بزرگان اسلام بود كه شرح آن در تفسير خطبه سوّم خطبه شقشقيه گذشت. على عليه السلام كه از حوادث پشت برده شورى كاملًا با خبر بود، براى اتمام حجت خطبه اى خواند و به شوراييان هشدار داد كه بخش كوتاهى از آن را مرحوم سيّد رضى در اين جا آورده است. هشدار نسبت به حوادث آينده: اين سخن امام (عليه السلام) در واقع از سه قسمت تشکيل شده است : نخست اشاره به چند فضيلت از فضايل خود مى فرمايد، نه براى خود ستايى بلکه تا زمينه را براى پذيرش آنان آماده سازد. پس از آن از آنان مى خواهد که به منطقش گوش فرا دهند، و اندرزهايش را بپذيرند، که خير و صلاح و سعادت آنها در آن است، و در قسمت سوّم به حوادث دردناکى که در صورت عدم پذيرش اندرزهايش در جامعه اسلامى روى مى دهد، اشاره مى فرمايد و به آنها هشدار مى دهد. در قسمت اوّل مى فرمايد : «هيچ کس زودتر از من دعوت حق را اجابت نکرد و به سوى صله رحم و احسان و بخشش همچون من نشتافت» (لَنْ يُسْرِعَ أَحَدٌ قَبْلِي إلَى دَعْوَةِ حَقٍّ، وَ صِلَةِ رَحِم، وَ عَائِدَةِ کَرَم). در اين سه فضيلت بزرگ، ابتدا اشاره به پذيرش اسلام مى فرمايد : که على (عليه السلام) نخستين کسى بود که اسلام را پذيرفت، و طبيعى است چنين کسى از همه با هوش تر و نسبت به اسلام دلسوزتر است، و ديگر اين که او در صله رحم نيز پيشگام بود، چرا که از آغاز دعوت پيامبر (صلى الله عليه وآله) تا پايان عمرش همواره در کنار او قرار داشت، و در حوادث سخت همچون ليلة المبيت و جنگ احد و مانند آن خودرا سپر بلا براى حفظ جان پيامبر (صلى الله عليه وآله) نمود. و در احسان و بخشش نيز از همه پيشگام تر بودم، تا آن جا که خداوند آياتى در قرآن در مورد بخشيدن خاتم، در حال رکوع(1)، و يا بخشيدن غذاى خود به مسکين و يتيم و اسير(2)، و يا بخشيدن درهمى پنهان و درهمى آشکار، درهمى در شب و درهمى در روز(3)، نازل فرمود. سپس با توجه به اعترافى که همگان نسبت به او در اين امور داشتند، مى فرمايد : «اکنون که چنين است، سخنم را بشنويد و گفته هايم را حفظ و نگهدارى کنيد». (فَاسْمَعُوا قَوْلِي، وَ عُوا مَنْطِقي). در انتخاب عثمان عجله نکنيد، اين کار خطرناکى است که عواقب شومى دارد و براى مسلمين بسيار گران تمام مى شود. در ادامه اين سخن به شرح آينده تاريک اين انتخاب پرداخته، مى افزايد : «ممکن است بعد از امروز، در مورد اين امر (خلافت) با چشم خود شمشيرهايى را ببينيد که، از نيام به درآمده و به پيمان ها خيانت شده ! (و بيعت ها نقض گرديده است) تا آن جا که بعضى از شما پيشوايان اهل ضلالت، و (بعضى ديگر) پيروان اهل جهالت خواهيد بود». (عَسَى أَنْ تَرَوْا هذَا الاَْمْرَ مِنْ بَعْدِ هذَا الْيَوْمِ تُنْتَضَى فِيهِ السُّيُوفُ، وَتُخَانُ فِيهِ الْعُهُودُ، حَتَّى يَکُونَ بَعْضُکُمْ أَئِمَّةً لأَهْلِ الضَّلاَلَةِ، وَ شِيعَةً لأَهْلِ الْجَهَالَةِ). در اين که، اين پيشگويى اشاره به حوادث قتل عثمان و کشيده شدن شمشيرها و شکستن بيعت ها از سوى کسانى همچون طلحه و زبير، و مانند آنها است، يا اشاره به شورش ناکثين و قاسطين و مارقين( آتش افروزان جنگ جمل و صفّين و نهروان) مى باشد، در ميان مفسّران نهج البلاغه گفتگوست. ولى با توجه به ظروفى که اين خطبه در آن ايراد شده، (هنگام شورا براى انتخاب خليفه سوّم) به نظر مى رسد که تفسير اوّل قويتر است، و همان گونه که امام (عليه السلام) پيش بينى کرده بود با روى کارآمدن عثمان، حيف و ميل در بيت المال آغاز شد، و بستگان و اطرافيان او مقامهاى حسّاس کشور اسلامى را در اختيار گرفتند، وخودرا روى بيت المال افکندند و هر کارى خواستند با بيت المال مسلمين انجام دادند، و اين امر خشم مسلمين را برانگيخت و بر ضد او قيام کردند، گروهى همچون طلحه و زبير، سردمدار اين قيام بودند، و گروهى هم به دنبال آنها افتادند و شد آنچه نمى بايست بشود، در حالى که اگر تعصّبهاى خويشاوندى و ملاحظات شخصى بر آن شوراى آنچنانى حاکم نمى شد، و خلافت را به دست اهلش مى سپردند، نه آن حوادث به وجود مى آمد، و نه حوادث نامطلوب بعد از آن، چرا که ريشه هاى فتنه ناکثين و قاسطين و مارقين را نيز بايد در حوادث عصر عثمان جستجو کرد. خطبه ۱۳۹نهج البلاغه

شهید محمد کامران -۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ - لبخند اشک | شبکه قرآن خاطره گویی خواهر گرامی شهید مدافع حرم محمد کامران بر روی لینک بزنید 👇👇👇 https://telewebion.com/episode/0x66fbe5f

🌷 #شهید جواد محمدی: 🌱 بنده از شهدایی هستم که یقه بی‌حجاب‌ها و مُروّجان #بی‌حجابی را پر آن دنیا می‌گیرم. 📚 وصیتنامه شهید مدافع حرم جواد محمدی

🌷 شهید #بهشتی : من در #حرم پیامبر (ص) یا ائمه (ع) که مشرف می‌شوم، عقب عقب برنمی‌گردم، بلکه #زیارت می‌کنم و باز می‌گردم؛ چون جایی ندیدم نوشته شده باشد که کسی در حضور پیامبر (ص) عقب عقب برگشت. زنده و مرده که فرق نمی‌کند. بنابر آنچه از روایات داریم، اگر کسی در حضور خود پیامبر (ص) عقب عقب برمی‌گشت، پیامبر منع می‌کرد. بنابراین، از سیره پیامبر (ص) نمی‌شود این مطلب را استنباط کرد. 📚 مکتب قرآن، ج۱، ص۵۳

مستند خبر راویان سرو در سبزوار خبرنگار: سمانه علی اکبری تصویربردار: مصطفی فاتحی کیا اخبار لحظه‌ای #سبزوار بماند به یادگار

#متن_عربی #صفحه_51 سوره مبارکه #آل_عمران #سوره_3 #جزء_3

خطبه در يك نگاه: اين خطبه در واقع از سه بخش تشكيل شده كه همه مرتبط با يكديگر است. در بخش اوّل اشاره به يك مرد الهى مى كند كه اساس كار خودرا بر هدايتهاى قرآنى مى گذارد و در سايه آن پيش مى رود و غالب شارحان نهج البلاغه اين مرد الهى را با توجه به اوصافى كه در ادامه مى آيد همان حضرت مهدى (عج) مى دانند. در بخش دوّم به حوادث خونينى اشاره مى كند كه با قيام آن مرد الهى براى اقامه حكومت عدل صورت مى گيرد پس آرامش و عدالت و غنا و بى نيازى صفحه زمين را پر مى كند. در بخش سوّم به حوادث خونين ديگرى اشاره مى فرمايد: كه از شام برمى خيزد و مردم را شديداً گرفتار مى كند (اين بخش ممكن است اشاره به حكومت بعضى از «بنى مروان» بوده باشد و يا به ظهور افرادى مانند «سفيانى» قبل از قيام حضرت مهدى عليه السلام). ويژگى حضرت مهدى (عليه السلام): اين خطبه از حوادث آينده پيش گويى مى کند، و به سه حادثه مهم اشاره مى نمايد که نخستين آن را غالب شارحان نهج البلاغه اشاره به حضرت مهدى (عليه السلام) مى دانند; زيرا مى فرمايد : «او خواسته هاى دل را پيرو هدايت قرار مى دهد در زمانى که مردم هدايت را پيرو خواسته هاى دل قرار داده اند، و رأى و فکر را پيرو قرآن مى سازد در آن زمان که مردم قرآن را تابع فکر خود قرار مى دهند» (يَعْطِفُ(1) الْهَوى عَلَى الْهُدَى، إذَا عَطَفُوا الْهُدَى عَلَى الْهَوَى، وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ إذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ). آيا اين دو جمله داراى يک مفهوم و يک محتواست و در واقع تاکيد يکديگر است ؟ يا اين که جمله اوّل اشاره به هدايتهاى عقلانى و جمله دوّم ناظر به هدايتهاى قرآنى است ؟ معنى دوّم صحيح تر به نظر مى رسد، يعنى در آن روز که مردم به خاطر هواپرستى منطق عقل و هدايتهاى خردمندانه را به فراموشى سپرده اند، پرده هاى هواپرستى را کنار مى زند و هدايتهاى عقلانى را حاکم مى کند، و آن روز که توجيه گران براى رسيدن به خواسته هاى نادرست خويش قرآن را از طريق تفسير به رأى برخواسته هاى خويش تطبيق مى کنند او فرمان وحى را معيار سنجش و برنامه کار خويش قرار مى دهد و تفسير به رأى و توجيه گرى را کنار مى زند. اگر درست دقت کنيم ريشه همه بدبختى ها همين دو چيز است : حاکم کردن هواى نفس بر عقل و تطبيق خواسته هاى دل بر آيات قرآن از طريق تفسير به رأى، و اگر اين دو از ميان برود جادّه براى رسيدن به حکومت عدل الهى هموار مى گردد. تمام مسائلى که دامان مسلمين را از آغاز تاکنون گرفته بخاطر همين دو انحراف است و طريق اصلاح نيز اصلاح همين دو مى باشد. خطبه ۱۳۸نهج البلاغه 🌹🌹🌹