یکی از ماندگارترین جملاتی در حماسه عاشورای حسینی، سخنان گوهربار حضرت زینب کبری (س) است. آن هنگام که ابن زیاد مست قدرت و پیروزی پوشالی و ظاهری خود بود، فریاد حیدرگونه دخت علی، خواب آنان را پریشان کرد و نوای " ما رأيت الا جميلاً" خط بطلانی بر القائات شیطانی ابن زیاد کشید.
مرکز مطالعات وپاسخگویی به شبهات، اشاره‌ایی به مفهوم و معنای جمله رثای " ما رأيت الا جميلاً" حضرت زینب (س) نموده است که از سوی خبرگزاری حوزه منتشر می‌شود.
* در ابتدا بهتر است كه اين فرمايش حضرت زينب ـ سلام اللّه عليها ـ را ترجمه كنيم و بعد از آن ببينيم كه اين عبارت در كجا و به چه دليلي گفته شده است.
«ما رأيت الا جميلاً» يعني من به جز زيبايي چيزي نديدم و آنچه مشاهده كردم همگي زيبا بود.
پس از حادثه كربلا وقتي زن و فرزندان شهدا را، به همراه حضرت زينب به اسارت به نزد عبيدالله بن زياد بردند، او كه خود را پيروز اين نبرد مي ديد، براي اينكه زخم زباني به اهل بيت امام حسين ـ عليه السّلام ـ بزند رو به حضرت زينب ـ سلام اللّه عليها ـ كرد و گفت: خدا را شكر مي كنيم كه او شما را رسوا كرد و تكذيب نمود. حضرت هم در پاسخ، اين جمله معروف خود را به زبان آوردند كه « والله ما رأيت الا جميلاً»: آن چه براي ما اتفاق افتاد رسوايي نبود بلكه همه زيبا بود و در ادامه هم فرمودند: شهداي كربلا كساني بودند كه خداوند، شهادت را براي آنها انتخاب كرده بود، و در روز قيامت، تو را به همراه آن ها در يك جا جمع كند تا هر كدام دليل خود را بياوريد، و آن وقت خواهي ديد كه چه كسي پيروز است.
به طور كلي انسانهايي كه به روز قيامت اعتقاد ندارند و به دنبال پول و ثروت و مقام هستند و به دستورات خداوند گوش فرا نمي دهند، گمان مي كنند كه پيروزي، در زنده بودن و رسيدن به پول و مقام است، به همين دليل هم بود كه، ابن زياد خود را پيروز مي ديد چون توانسته بود امام حسين ـ عليه السّلام ـ و يارانش را به شهادت رسانده و اموالشان را غارت كند. امّا غافل از اين كه، پيروزي و رسيدن به سعادت در نزد خداوند، انجام دادن دستوراتي است كه او براي ما انسانها معين فرموده، و هر كس از آن دستورات سرپيچي كند، در واقع شكست خورده، اگرچه به ثروت و مقامي هم برسد. در اين ميان، امام حسين ـ عليه السّلام ـ و اصحاب او بودند كه به فرمان الهي گوش فرا داده و به وظيفه اي كه برعهده آنها گذاشته شده بود به خوبي عمل نمودند، پس آنها بودند كه به پيروزي و سعادت رسيدند و مشخص است كه هيچ چيزي براي آنها شيرين تر و گواراتر و زيباتر از عمل به وظايف الهي نبود، و لذا حضرت زينب ـ سلام اللّه عليها ـ همه آنچه را كه اتفاق افتاده بود را زيبا دانستند چون تك تك وظايف خود را كه خداوند برعهده آنها نهاده بود، به بهترين وجه انجام دادند.
مي توان اين مسئله را به صورت ديگري نيز بررسي و تحلیل نمود به اين طریق كه: امام حسين ـ عليه السّلام ـ و اصحاب ايشان و نيز حضرت زينب، خداي متعال را در همه چيز و همه جا مي ديدند يعني در هر اتفاقي كه براي آنها رخ مي داد، خدا را در آن اتفاق و حادثه با چشم دل مشاهده مي كردند و فرقي هم نمي كرد كه آن اتفاق، آسان و خوشايند باشد يا سخت و مصيبت بار، ولي چون هدف خدا بود و در سختيها هم، خدا را مشاهده مي كردند و خود را به او نزديك مي ديدند، اين سختيها نيز براي آنها زيبا و گوارا بود و لذا حضرت فرمود همه آن مصيبت ها و حادثه هاي تلخ براي ما زيبا بود. هر چه در عالم رخ می دهد تحقق آیات الهی و قوانین اوست . هر که از او تبعیت کند عزیز است ولو این که ظاهرا شکست بخورد و زیر دست و پا بیفتد و هر که نافرمانی او کند ذلیل است اگر چه صاحب مال و مقام باشد. پس به طور خلاصه بايد بگوييم كه هر كس كاري را به عنوان و ظيفه انجام دهد و يا در آن كار و يا اتفاق فقط خدا را مورد نظر داشته باشد آن كار و اتفاق براي او شيرين و زيباست و اين معنا و تفسير همان جمله معروف حضرت زينب ـ سلام الله عليها ـ است.
منابع جهت مطالعه بيشتر: حماسه حسيني، شهيد مطهري، انتشارات صدرا.امام سجاد (خطاب به حضرت زينب ـ سلام اللّه عليها ـ): تو بحمدالله، عالمي هستي كه معلمي نداشته اي (يعني علم تو علمي است كه از جانب خدا به تو عنايت شده است). الاحتجاج، طبرسي، ج 2، ص 305، نشر مرتضي، مشهد
📣📣📣🌿🌹﷽🌹🌿📣📣📣
📣(بعضی از شارحان گفتند: این خطبه در شهر کوفه در شناساندن دنیا ایراد شد.)
🔹دنياشناسی
♦️"چگونه خانه دنيا را توصيف کنم که ابتدای آن سختی و مشقّت، و پايان آن نابودی است؟ در حلال دنيا حساب، و در حرام آن عذاب است. کسی که ثروتمند گردد فريب می خورد، و آن کس که نيازمند باشد اندوهناک است، و تلاش کننده دنيا به آن نرسد، و به رهاکننده آن، روی آورد. کسی که با چشم بصيرت به آن بنگرد او را آگاهی بخشد، و آن کس که چشم به دنيا دوزد کوردلش می کند.
می گويم: اگر صاحب انديشه ای درست در کلام امام(علیه السلام) که فرمود: «مَن أبْصَر بِها بَصّرته» انديشه کند در آن معنای شگرف، و بينشی ژرف می نگرد، که هرگز به پايان آن نتوان رسيد، و ژرفایِ کلامِ امام(علیه السلام) را نخواهد ديد. به خصوص اگر جمله «وَمَن أَبصر الَيها أَعْمتهُ» را هماهنگ با جمله قبل، به خوبی ارزيابی کند، خواهد ديد که تفاوت اين دو کلام تا کجاست. تفاوتی روشن و شگفتی آور و آشکار!. درود و سلام خدا بر اميرالمؤمنين باد."
📜 #نهج_البلاغه، #خطبه82
📣🌹🕊
📣🌿🌹
📣📣📣📣
🔶 يكادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصارَهُمْ كُلَّما أَضاءَ لَهُمْ مَشَوْا فيهِ وَ إِذا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قامُوا وَ لَوْ شاءَ اللهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَ أَبْصارِهِمْ إِنَّ أللهَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَديرٌ [20]
📖 [روشنايى خيره‌كننده‌ی] برق، نزديك است چشمانشان را بربايد. هر زمان كه [برق صفحه‌ی بيابان را] براى آنها روشن مى‌سازد، [چند گامى] در پرتو آن راه مى روند؛ و چون تاريكى آنها را فرا مى گيرد، مى ايستند. و اگر خدا مى‌خواست، گوش و چشم آنها را از بين مى برد؛ زيرا خداوند بر هر چيزى تواناست.
#بقره
#آیه20
1️⃣ الکاظم (علیه السلام)ـ ... وَ لَمْ یَسْتُرُوا عَنْهُ وُهَذَا مَثَلُ قَوْمٍ ابْتُلُوا بِبَرْقٍ فَلَمْ یَغُضُّوا عَنْهُ أَبْصَارَهُمْ جُوهَهُمْ لِتَسْلَمَ عُیُونُهُمْ مِنْ تَلَأْلُؤِهِ، وَ لَمْ یَنْظُرُوا إِلَی الطَّرِیقِ الَّذِی یُرِیدُونَ أَنْ یَتَخَلَّصُوا فِیهِ بِضَوْءِ الْبَـرْقِ وَ لَکِنَّهُمْ نَظَرُوا إِلَی نَفْسِ الْبَرْقِ فَکَادَ یَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ، فَکَذَلِکَ هَؤُلَاءِ الْمُنَافِقُونَ یَکَادُ مَا فِی الْقُرْآنِ مِنَ الْآیَاتِ الْمُحْکَمَهًْ الدَّالَّهًْ عَلَی نُبُوَّتِکَ الْمُوضِحَهًْ عَنْ صِدْقِکَ فِی نَصْبِ عَلِیٍّ (علیه السلام) أَخِیکَ إِمَاماً.
✅ امام کاظم (علیه السلام)ـ این، مَثَل قومی است که گرفتار برق [صاعقه] شدند و چشمانشان را در برخورد با آن نمی‌بندند تا اینکه دیدگانشان از درخشش آن پاره شود.
آنها می‌خواهند با نوری که از برق و صاعقه به وجود آمده، مسیر خود را ببینند و راه خلاص خود را پیدا کنند؛ در حالی‌که به خود برق، نگاه می‌کنند. در نـتیجه نزدیک اسـت که برق، چشـمانـشان را خیره‌کرده و برباید.
در مورد این منافقان نیز چنین است؛ نزدیک است که آیات محکمی‌که در قرآن دالّ بر نبوّت تو و روشن‌کننده‌ی صدق تو در برگزیدن برادرت علی (علیه السلام) به عنوان امام آمده است، چشمان آن منافقین را خیره‌کند.
🔰 تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۶۶ بحارالأنوار، ج۳۱، ص۵۶۷/ الإمام العسکری، ص۱۳۲
#بقره
#آیه20