دعای روز بیست و نهم ماه مبارک رمضان

📣📣📣🌿🌹﷽🌹🌿📣📣📣 📜خطبه ۱۳۸ 📣 (در این‌ خطبه امام علیه السلام از تحولات آینده‌ سخن می گوید.) 1⃣خبر از ظهور و سيستم حكومتی حضرت مهدی(علیه السلام) ♦️او (حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه)) خواسته ها را تابع هدايت وحی می کند، هنگامی که مردم هدايت را تابع هوس های خويش قرار می دهند. در حالی که به نام تفسير، نظريّه های گوناگون خود را بر قرآن تحميل می کنند، او نظريّه ها و انديشه ها را تابع قرآن می سازد. (و از همين خطبه است؛) در آينده، آتش جنگ ميان شما افروخته می گردد، و چنگ و دندان نشان می دهد. با پستان هايی پُر شير، که مکيدن آن شيرين، امّا پايانی تلخ و زهرآگين دارد، به سوی شما می آيد. آگاه باشيد! فردايی که شما را از آن هيچ شناختی نيست، زمامداری حاکميّت پيدا می کند، که غير از خاندان حکومت های امروزی است (حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه)) و عمّال و کارگزاران حکومت ها را بر اعمال بدشان کيفر خواهد داد. زمين، ميوه های دلِ خود «معادن طلا و نقره» را برای او بيرون می ريزد، و کليدهايش را به او می سپارد. او روش عادلانه در حکومت حق را به شما می نماياند، و کتاب خدا و سنّت پيامبر(صلی الله علیه و آله) را که تا آن روز متروک ماندند، زنده می کند. (و از همين خطبه است؛) 2⃣خبر از تهاجم خونين عبدالملك مروان به كوفه ♦️گويی او را می بينم که از شام فرياد برمی آورد، و با پرچم هايش پيرامون کوفه را پر می کند، و چونان شتر خشمگين به کوفه يورش می آورد، زمين را با سرهای بريده فرش می کند. دهانش گشاده، گام هايش را سخت و سنگين بر زمين می کوبد، تاخت و تاز او بی امان و پايدار و هجوم او سخت و دشوار است. به خدا سوگند! شما را در اطراف زمين می پراکند، آن گونه که اندکی از شما باقی خواهد ماند، چونان باقيمانده سرمه در اطراف چشم. و اين وضع خون بار تداوم يابد تا آن که عقل از دست رفته عرب باز آيد، پس بايد بر سنّت پيامبر(صلی الله علیه و آله) باقی مانيد که برپاست، و بر آثار رسالت تکيه نماييد، که آشکار است. به عهد نزديکی که بسته ايد وفادار مانيد، که يادگار پيامبر بر آن تکيه دارد، و بدانيد اين شيطان است که راه هايش را هموار می نمايد، تا قدم بر جای قدم هايش نهيد و راهش را پی گيريد. 📜 #نهج_البلاغه، #خطبه138 📣🌹🕊 📣🌿🌹 📣📣📣📣

#آل_عمران #صفحه69

#آل_عمران #صفحه70

📖 آیه ثُمَّ أَنْزَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُعاساً يَغْشى طائِفَةً مِنْكُمْ وَ طائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ يَظُنُّونَ بِاللهِ غَيْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجاهِلِيَّةِ يَقُولُونَ هَلْ لَنا مِنَ الْأَمْرِ مِنْ شَيْءٍ قُلْ إِنَّ الْأَمْرَ كُلَّهُ لِلّهِ يُخْفُونَ في أَنْفُسِهِمْ ما لا يُبْدُونَ لَكَ يَقُولُونَ لَوْ كانَ لَنا مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ ما قُتِلْنا هاهُنا قُلْ لَوْ كُنْتُمْ في بُيُوتِكُمْ لَبَرَزَ الَّذينَ كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقَتْلُ إِلى مَضاجِعِهِمْ وَ لِيَبْتَلِيَ اللهُ ما في صُدُورِكُمْ وَ لِيُمَحِّصَ ما في قُلُوبِكُمْ وَ اللهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ [154] 🔶 سپس به‌دنبال اين غم و اندوه، آرامشى بر شما فرستاد. اين آرامش، به‌صورت خواب سبكى بود كه [در شب بعد از حادثه احد]، گروهى از شما را فرا گرفت امّا گروه ديگرى در فكر جان خويش بودند [و خواب به چشمانشان نرفت]. آن‌ها گمان‌هاى نادرستى‌ همچون گمان‌هاى دوران جاهليّت‌ درباره‌ی خدا داشتند و مى‌گفتند: «آيا چيزى از پيروزى نصيب ما مى‌شود»؟! بگو: «همه‌ی كارها [و پيروزي‌ها] به دست خداست»! آن‌ها در دل خود، چيزى را پنهان مى‌دارند كه براى تو آشكار نمى‌سازند مى‌گويند: «اگر ما سهمى از پيروزى داشتيم، در اينجا كشته نمى‌شديم!» بگو: «اگر هم در خانه‌هاى خود بوديد، آنهايى كه كشته‌شدن بر آن‌ها مقرّر‌ شده بود، قطعاً به‌سوى آرامگاه‌هاى خود، بيرون مى‌آمدند [و آن‌ها را به قتل مى‌رساندند]. و اين‌ها براى اين است كه خداوند، آنچه در سينه‌هايتان پنهان داريد، بيازمايد و آنچه را در دل‌هاى شما [از ايمان] است، خالص گرداند و خداوند از آنچه در درون سينه‌هاست، با خبر است.

1️⃣ إبن‌عباس (رحمة الله علیه)- ثُمَّ أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنْ بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُعاساً یَغْشی طائِفَةً مِنْکُمْ وَ طائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ نَزَلَتْ فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) غَشِیَهُ النُّعَاسُ یَوْمَ أُحُدٍ وَ الْخَوْفُ مُسْهِرٌ وَ الْأَمْنُ مُنِیمٌ. ✅ ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) ثُمَّ أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنْ بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُعاساً یَغْشی طائِفَةً مِنْکُمْ وَ طائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُم؛ این آیه درباره‌ی علی (علیه السلام) نازل شد؛ روز اُحُد خواب سبکی او را فراگرفت، حال آنکه ترس باعث بیدارماندن در شب و آرامش، مایه‌ی خواب راحت است. 🔰 تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۷۹۶ بحارالأنوار، ج۴۱، ص۸۱/ فرات الکوفی، ص۹۸/ شواهدالتنزیل، ج۱، ص۱۷۳/ المناقب، ج۱۲۲، ص۳