گفتم من منتظرم، شام هجرت پایان نمی پذیرد؟ گفتا وصال دلبر عصیان نمی پذیرد.

می‌گویم منتظرم، منتظر آمدنت. اما نشانی از التهاب انتظار در خود نمی‌بینم.      برعکس من، تو منتظری، منتظر بازگشت من،               ملتهب، نگران و امیدوار...

من منتظرم، به انتظار تو نشستم، آقا! سالها در دل بغیر از تو ببستم آقا!

ما منتظران کوی اوییم هنوز! بی ندبه و ادعیه صبوریم هنوز! من منتظرم منتظرم، ورد زبان است هنوز!

نکند نُدبه نَخواندم و دعا نیز نَکردم! بِشود جمع برایم، سخت دلگیر! نکند خاطره صد غم تلخ! بنشیند دَم دیوار دلم  پای در زنجیر من فقط منتظر آمدنت هستم! من منتظرم!!

من منتظرم، ماه بیاید! کوچه باغُ و شبِ مهتابُ و دلِ غم زده‌ام! راه بیابد!

مَه مه روی، تویی! زاده‌ی خوش روی تویی! من منتظرم، ماه رُخت رُخ بنماید.

نفسم می‌گیرد، می‌طپد قلبم، تندتر از حادثه‌ها! چشم امید به دیدار تو دارم، چه کنم! من منتظرم!!

نکند چَشم به راهی، به دِگَر جوری است!  من نمی دانم که رهش چیست! من منتظرم!!

نفسم سخت می‌آمد! قلب من را بردی، که کمی صیقل بدهی! قلب من را بده آقا، به خودم! می‌خواهم بتپد قلب سیاهم، به تمّنای ظهورت! من منتظرم!!

به آیه آیه‌ی کتابم قسم به صبوری دلت، به غمی که می‌کشی به تنی که زخم خورده از جور این جلادها به بچه‌های بی‌نفس کبوتران در قفس به مردان پاره پاره پیکرِ در نبرد به ضجه‌های مادر یک شهید به اشک‌های داغ همسرش می‌خورم قسم، که من منتظرم!

به عشق روی مهدی زنده‌ام من به خاک پای او سر می‌نهم من خدایا عشق او را بیشتر کن! وجودم را ز عشقش شعله ور کن! چنان کن تا که در عشقش دهم جان! دهم جان و به عشقش من بمیرم اگر زیبا رخش را قیمت است جان دهم جان و به حظ آن بمیرم.