ممنون حتما🌝

آدما از هم که دور میشن، سلام سردم به زور میدن آدما از مرگ و خون میگن، [با صد تا حسرت به گور میرن] _با صد تا حسرت، با صد تا حسرت.

نمیدونم به این دست از آدما چی میگن، بغلی، بوسیدنی یا یه جزئی نگر. هر چی که میگن این آدما فقط و فقط رگهای قلب من و نوازش میکنن. یه جورایی 'نوازش‌گر قلب' به حساب میان و من تنها از ته قلبم براشون ارزش قائلم:)))) همین و همین

اگه از اینکه عکسای خودمُ تفریحاتمو اینجا بزارم ترسی نداشتم و فکر نمیکردم یه وقت بقیه آدم عقده ای و دنیا ندیده ای فرضم کنن، قطعا یادگاری‌های بهتری از خودم به جا گذاشته بودم.

گشتن لا به لای خاطرات قشنگ و یه طورایی خاک خورده‌ی قدیمی، نیشم و تا بنا گوش باز میزاره.

هرچی بود، پروژه سه ماهه نیمه کاره‌ای بود که باید تموم میشد و باید یه نفر و ذوق مرگ میکرد بهش انگیزه میداد یا شایدم خوشحالش می‌کرد. با سه ماه تأخیر حالا یا بهتره بگم سه ماه عقب افتادگی. هرچی بود و هرچی بود فقط امیدوارم پشیمون نشم و امیدوارم عواقبش چیزی جز خاطره‌ی خوب تو ذهن و اولین خاطره‌ی توی صف برای تعریف کردن، نباشه.

باید زودتر میفهمیدم این حجم از احمق بودنم‌و.

شبای سخت معمولا سازنده‌ان. شبای پر از بغض، پر از صدای خفه شده، اشکای سرازیر شده، چشمای پف کرده، خاطره های مضخرف تکرار شونده و در آخر، مغز زنگ زده، مغز در حال انفجار، مغز طرد شده.

دلم هیچوقت تنگ نمیشه، واسه هیچکس، هیچ روزی، هیچ شبی.

اوه اوه یادم نبود. باید آروم باشم و البته، سازنده.

نهایتا شاید به پرداختن این موضوع مشغول بشم که چرا حرفایی که برای بقیه خنده داره برای‌من هیچ چیز، جز یه حرف مسخره نیست؟