اگه دست از صحنه سازی و تصور خیالی درباره گریه کردن توی مدرسه که هیچوقت خدا انجامش ندادم، و جمع و مهربون شدن یهویی دوستام نسبت به خودم بکشم بیرون، قطعا دنیام حقیقی تر خواهد شد.

اگه ترس از اینکه به دوست سه سالم کادوی تولدش‌ُ بدم بعد ولم کنه و حق کادوی خود ساخته‌م و ادا نکنه اجازه بده، برم کادو رو بهش بدم. یعنی میشه؟

الگو هایی از زندگی، یا بهتره بگم ریتم های متفاوتی از زندگی وجود داره.

چقدر آسون بود و من سختش کرده بودم زنده بودنُ.

در مقابل بعضی حرفا، بعضی قضاوتا و بعضی تیکه ها، همیشه هم تظاهر کردن به خوب بودن و نادیده گرفتن و مثلا اینکه ناراحت نشدی جواب نمیده عزیزم. همیشه هم نمیتونم وایسم وُ به خزعبلاتت گوش بدم و فقط لبخند بزنم. دیگه نمیتونم قسمتی از وجود خودم و تیکه تیکه کنم که نکنه خدای نکرده از دستم ناراحت نشی. نمیتونم عزیزم. *نمیتونم نمیتونم هر لحظه با کلنجار رفتنای توی مغزم دست و پنجه نرم کنم و در ظاهر، فقط به یه لبخند اکتفا کنم. اینجا، اون جای سابق و نیست و البته، این من اون من سابق نیستم*

هفته ها بر نمیگردن. همینطور روز ها و ساعت ها و لحظه ها.

آدما همون آدم سابق میمونن حتی اگه ظاهرشون تغییر کنه.

بعد از کلی بدو بدو و این طرف اون طرف شدن، این بود سهم ما؛ البته که رضایت بخشه. البته که مطلوبه خیلیم مطلوبه:))))))

اینم یکی از همون دوری های نسبتا طولانی. از همونا که انقدری طولانی شده که کلا یادت میره چه خبر بوده و چجوری طی میکردی. از اونا که اگه ازت بپرسن چه جوریاست و فلان، با یه نمیدونم سر و تهش و هم میاری و دست رد و باهاش همراه میکنی از همون دوری های مدت دااار.

چشم بیمار شده تار شدن هم دارد:)))