این برهه از زندگیِ من، قطعا سرنوشت سازه. دقیقا همونجایی که یه اشتباه خیلی کوچیک، میتونه کلا تغییرش بده و شاید حتی نابودش کنه. عزیزم؛ من اینجا نیستم که برای تو، یا شاید چیزای جزئی ترِ دیگه اشک بریزم. تمرکزم؟ میشه ازت بخوام بهم نریزیش؟ یا اصلا نه، ببین، میشه مزاحمم نشی؟ کارای مهم ترم اونجا، دقیقا همونجا، روی میزم، دارن سرازیر میشن. همچنین من، اینجا، با یه ذهن پر ، دقیقا روبه روت وایسادم و فقط همین و ازت میخوام، ازت میخوام رهام کنی، یا نه اصلا این نیست درستش، باید رهات کنم، من تو رو رها کنم، نه تنها تورو، همه رو، همه چیزُ، رها کنم و برم اون آینده که همه ازش حرف میزنن و بسازم.

اطمینان و اعتماد، دو واژه ی تعریف نشده تو هر شرایطی، حداقل برای من.

اصلا به زبون آوردن این جمله برام خوشایند نیست ولی... دلم خیلی برات تنگ شده عزیزم .

دلتنگی واژه ی سرسام آوریه که ای کاش، ای کاش توی همین هزار و چهارصد و دو باهاش روبه رو نشم. خدا نکنه باشه؛ و فقط، خدا نکنه.

میخوام که بنویسم، میخوام که باشم و حرف بزنم. ولی نمیشه بچها. نمیشه نمیدونم چرا ولی میدونی؟ اصلا نمیشه. این کیبورد، این واژه ها و این کلمات همه و همه قفل شدن. همه و همه و همه.

زمان به طور عجیبی داره میدوه. روزای هفته و تاریخ و ساعت، کاملا از دست دستم در رفته و امروز، مگه پنجم نیست؟ نه دیگه، هشتمه. هشت روزِ گذشته از هزار و چهارصد و دو. میبینی؟ متوجهی؟ لمس میکنی؟ هشت روز از سال جدید، و شش روز از ماه قمری گذشته و من و تو، نشستیم اینجا و مُشتامون؟ خالیه. خالیِ خالی. هشت روز به هیچی گذشت و یه چیزایی تقریبا داغونه. هیچ تلاشی، هیچ برنامه ریزی، هیچ پیشرفتی، و در آخر، هیچ آینده ای.

قطعا همینطوره. قطعا روشنه.

دنیا همینجوری میرفت و ما ایستاده بودیم و به گذشته نگاه می کردیم!

امیدوارم این قضیه ی "به مو میرسه ولی پاره نمیشه" حقیقت داشته باشه و فقط، امیدوارم.

اطمینانتُ بیار وسط عزیزم حقیقی ترین چیزیِ که وجود داره ولی حالا وایسا که ببینیم ضخامتِ اون مو چقدره:)))))))بستگی به همین داره وُ همین‌. هرچقدر صبرُ طاقتُ توانت بالاتر باشه طولانی تر میشه این زمانُ کیه که انکارش کنه!هوم؟:))))))))))))

ضخامتش؟ کمتر از چیزی که فکرشو بکنی. حالا که میگی خیلی حقیقیه و چجوری انکارش کنم؟:))) وقتی تاحالا پاره نشده، باید امیدوار بود.

کاش جدی جدی میتونستم خوش بگذرونم.