اولش حق با من بود. نمی‌دونم چیشد یه دفعه‌ای ورق برگشت گفتم ببخشید. *آقای شروت* @farsitweets

گریه؟ نه بابا گفتم که، اشک داغه، گونه هارو میسوزونه.

کاش میفهمیدم چرا دقیقا به همون اندازه ای مشتاقم برم بیرون و دوستای جدید پیدا کنم، همونقدر هم دوست دارم یه گوشه از اتاقم و انتخاب کنم و به گوشی دست گرفتنم ادامه بدم.

غم، همیشه.

عزیزم من خودم ناراحتم، منو ناراحت نکن.

تمام روز و سعی، فقط سعی میکنم به خودم یاد آوری کنم که چقدر قوی‌ام که هیچی و هیچکس نمیتونه به خودم و قلبم صدمه بزنه. چیزی نیست. در واقع این یه سر و صدا راه انداختنه، که صدای شکستنم به گوش نرسه. که یادم بره اشکایی رو که سرازیر شدن. صداهایی که خفه شدن. و آره خب. مصداق همون فراموش کردن، دلخوش کردن و اینجور چیزا.

میدونی؟ من میخوام به جایی برسم که آرزو نکنم ای کاش یه پرنده، یه کاپ کیک یا حتی یه تیکه سنگ بودم.

_میخوای باهام حرف بزنی!؟ +اگه قول میدی وقتی حرف میزنم طوری رفتار نکنی که حس کنم دارم با دیوار حرف میزنم، آره؛ حتما.

من یه صورتِ سوخته‌م که دست و پا در آورده.

اگه بخوام به طورِ خلاصه بگم، من؛ یه آدم بغضی که دوست نداره گریه کنه. یه خسته که از خواب متنفره. یه درسخون که به کتاب‌ا آلرژی داره. یه تنبل که با برنامه ریزی کردن زندگی میکنه. یه آدمِ پر شرّ و شور و شاد که خستگی از چشماش میچکه. یه مشاوره‌ی حرفه ای برای بقیه دقیقا همون موقعی که خودش به یه روانشناسِ ماهر احتیاج داره. یه کوهِ اعتماد به نفس تو همون موقعی که از بی اعتماد به نفسیِ بیش از حد داره میمیره. یه خجالتیِ اجتماعی. یه پرحرفِ آروم. یه بدِ خوب. در کل یه انسانِ متناقض، که سعی داره با تناقض در اطرافیانش بجنگه.

گفته بودم اعتماد و اطمینان دو واژه ی تعریف نشده ان برام. ولی نه. حداقل این یه مورد نه. این یکی از همون استثناهاست. همونا.