امروز بعد یه هفته‌ی کاملی که تو حالت سیاهی مطلق بودم، حالم خوب بود بدون هیچ دلیل خاصی. حتی هیچی بهتر نشده بود و اوضاع همونجوری مثل قبل، شایدم افتضاح تر بهم ریخته بود ولی، خوب بودم. چند تا گل پتوس به اتاقم اضافه کردم ، کمتر عصبانی بودم‌و کارایی که داشت دیگه به اون گوشه کناره ها هل داده میشد و همچین یکمی خاک خورده بود و انجام دادم. یکم به وضع خودم و درسام رسیدم و الان، خوبم. بهترم.

کاش همیشه بمونه همینجوری. نه؟ کاش انقد فک نکنم به اینکه این حالت موقته و قراره به چند روز نکشیده دوباره برگردم به حالت قبلی.

قدم اول همیشه ترسناکه. شاید بپرسید قدم دوم و سوم و چهل و نهم چی؟ اونام ترسناکه. ولی قدم پنجاه دیگه ترسناک نیست. دیگه تاتی تاتی نیست. چشم باز می‌کنی و می‌بینی داری می‌دویی تو مسیر. دیگه نمی‌ترسی. دیگه چشماتو نمی‌بندی.

کاش بفهمم اینو. کاش واقعا بپذیرمش و بشم اون ریسک پذیره که میپره تو دل کار و دیگه هیچی براش مهم نیست. که شاید بشه اون چیزی که میخوام. اون چیزی که همیشه میخواستم باشه.

از اینکه این مدت اول هر جمله ای که میخواستم بگم یه "کاش" چسبوندم از خودم بدم میاد و کاش انقد این کلمه رو لوسش نکنم.

میبینی؟ هیچوقت فکرشو نمیکردم به یه جایی برسم که ریسک کردن برام بشه یه آرزو

یار و یاور شب های بی غذایی🤝

:

یه وقتایی یه چیزایی تو ذهنم اونقدر دور و غیر ممکن به نظر میاد که حتی تصورشم منو میخندونه و با یه "برو بابا" یا "من و چه به این چیزا" از ذهنم دورش میکنم. ولی وقتی همون غیر ممکن، همون نشدنی، همون دور از نظر ممکن میشه و شدنی، تازه میفهمم که آره عزیزم :))))))))))))))))))))) من دیدم خدارو:)))))))))))) دیدم که چجوری دستم‌و گرفت، وقتی که زانوهام سست و بی رمق شده بود. وقتی که اشکام گونه‌هام و میسوزوند.

بچها دیدین تاحالا دستِ خدارو؟ که چجوری میگیره دستتون و؟ که بلندتون میکنه اونم دقیقا وقتی که بهش نیاز دارید؟