همونقدر که باید تو مسائل روزمرم جدی باشم و برای آیندم برنامه ریزی کنم، همونقدرم باید به هیچی اهمیت ندم و به این فکر کنم که دنیا دو روزه و کی اهمیت میده واقعا؟

اتاقم بهم ریخته ست؟ مغزمو ندیدی مامان. -کاپی

بالاخره یه جایی میفهمی همیشه هم قرار نیست خوش شانس باشی. دقیقا همون موقعی که داری از خوش شانسی زیاد بال در میاری، این "bad louk" ِ که میاد محکم کوبیده میشه تو صورتت.

همینجوری هی داری لبخند می‌زنی و در تلاشی زندگیت رو کنی، یهو یه خودکار از دستت می‌افته و می‌زنی زیر گریه. »لیلی« @farsitweets

دیگه جای نو‌شته هام و حرفام شده پیش نویسِ اینجا و پرایوت و دفتر چرمیِ قهوه‌ایِ بابا. نه اینجا فرستاده میشن، نه به کسی گفته میشن. نمیدونم اما مطئنم یه روزی، یه جایی گوشه‌ی دیوار خفتم میکنن و بهم میفهمونن تاوان نگه داشتنشون پیش خودم چیه. تاوان نگفتن و رها نکردنشون.

به خودم گفتم شایدم این یه بخشی از ماجرای من باشه. کسی چمیدونه؟

بازم همون قضیه‌ی میانبر زدن و گم شدن و کشف کردن جاهای جدید:

تو میگی چیزی نیست ولی گوشه‌ی ناخونات زخم و خونیه، معدت به هم ریخته، سوالای بی ربط میپرسی، آروم تر راه میری، دیگه اون کفش سفید خوشگلات و نمیپوشی، سر کلاس موردعلاقت میخوابی، از اربعین پارسالت برام تعریف نمیکنی و دیگه برام فیلما رو اسپویل نمیکنی.

کاش میفهمیدم. چیه این قضیه‌ی انکار کردن؟

چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم _بعد از گفتن به یه نفر: نباید بهش میگفتم نباید بهش میگفتم نباید بهش میگفتم نباید بهش میگفتم

خوشگذرونی های کوچیک و بزرگی که گذاشته بودم برای نیمه دوم امسال که تیکشون بزنم روهم جمع شدن و حالا، من موندم یه لیست قواره دار و جمعا هفت روز و بیست ساعت و سی و دودقیقه باقیمونده از نیمه دومِ سال =)))