ماه هم با اون درخشش نیاز داره گاهی اوقات پشت ابرا قایم بشه.

_تیکه انداختن؟ نه مرسی هنوز قلب آدما واسم اهمیت داره .

*و وای که امان از این حس عصبانیت، امان از این حس که هرلحظه، هر جا و هرموقعی قدرت اینو داره که وایسه تو چشای بعضیا زُل بزنه و با صدای بلند، داد بزنه و بگه که نمیخوای این عادت مسخرتو بزاری کنار عزیزم؟ هنوزم نمیخوای بگی که ذاتاً نفهمی یا خودتو زدی به اون راه؟

اگه دست از صحنه سازی و تصور خیالی درباره گریه کردن توی مدرسه که هیچوقت خدا انجامش ندادم، و جمع و مهربون شدن یهویی دوستام نسبت به خودم بکشم بیرون، قطعا دنیام حقیقی تر خواهد شد.

اگه ترس از اینکه به دوست سه سالم کادوی تولدش‌ُ بدم بعد ولم کنه و حق کادوی خود ساخته‌م و ادا نکنه اجازه بده، برم کادو رو بهش بدم. یعنی میشه؟

الگو هایی از زندگی، یا بهتره بگم ریتم های متفاوتی از زندگی وجود داره.

چقدر آسون بود و من سختش کرده بودم زنده بودنُ.

در مقابل بعضی حرفا، بعضی قضاوتا و بعضی تیکه ها، همیشه هم تظاهر کردن به خوب بودن و نادیده گرفتن و مثلا اینکه ناراحت نشدی جواب نمیده عزیزم. همیشه هم نمیتونم وایسم وُ به خزعبلاتت گوش بدم و فقط لبخند بزنم. دیگه نمیتونم قسمتی از وجود خودم و تیکه تیکه کنم که نکنه خدای نکرده از دستم ناراحت نشی. نمیتونم عزیزم. *نمیتونم نمیتونم هر لحظه با کلنجار رفتنای توی مغزم دست و پنجه نرم کنم و در ظاهر، فقط به یه لبخند اکتفا کنم. اینجا، اون جای سابق و نیست و البته، این من اون من سابق نیستم*

هفته ها بر نمیگردن. همینطور روز ها و ساعت ها و لحظه ها.

آدما همون آدم سابق میمونن حتی اگه ظاهرشون تغییر کنه.

بعد از کلی بدو بدو و این طرف اون طرف شدن، این بود سهم ما؛ البته که رضایت بخشه. البته که مطلوبه خیلیم مطلوبه:))))))