آدما همون آدم سابق میمونن حتی اگه ظاهرشون تغییر کنه.

بعد از کلی بدو بدو و این طرف اون طرف شدن، این بود سهم ما؛ البته که رضایت بخشه. البته که مطلوبه خیلیم مطلوبه:))))))

اینم یکی از همون دوری های نسبتا طولانی. از همونا که انقدری طولانی شده که کلا یادت میره چه خبر بوده و چجوری طی میکردی. از اونا که اگه ازت بپرسن چه جوریاست و فلان، با یه نمیدونم سر و تهش و هم میاری و دست رد و باهاش همراه میکنی از همون دوری های مدت دااار.

چشم بیمار شده تار شدن هم دارد:)))

عجب زود دیر میشه و من نفهمیدم.

به یادِ هانیه، زینب، مائده، فاطمه، زهرا، عطیه، صبا و مریمِ عزیزم، و هم اونایی که التماس دعاشون بدرقه راهم بود و ناخواسته فراموش شدن؛ و البته: چکامه، ساپورتِ گلدار، منِ‌من، جزیره بدونD، شیر نارگیل، حیرت، هیمالیا، خانمِ سودازده، تفاح، دلداده متحول، خورشید‌ یخ‌ زده، داوُش فندک داری، سبز یشمی، ژیپسوفیلای بنفش آلپ، خاور میانه+زدگی، والِ آبی، کهکشانِ آرامش، الفِ راء، ویان، سادات، ماه صنم، آرام سادات و سُھا. _اگه دیره، فراموش شده، باید بخشید. گذاشتم تا ‌سر فرصت با صبر و حوصله بشینم ُ تک تک این اسم هارو لیست کنم و با هم جورشون کنم. و همین. -

:)))))))))))))))))))))

عزیزم:))) اصلا هم فکرشو نمیکردم این سفر سه روزه انقدر کم باشه و انقدر به سرعت بگذره که حتی حرم رفتن و زیارت کردنم رو نفهمم چطوری انجامش دادم. و درباره این یکی، نزار بگم که چقدر مشتاق این دیدار ها بودم ولی خب دیدی که چقدر کوتاه بود این سفر؟ دیدی که چه فرصتهایی که از دست ندادم و؟

منم دلم میخواد با همه مهربون باشم، بگم و بخندم. اما نه تا وقتی که بی توجهیاشون مثل تف پاشیده بشه رو صورتم. تا اون موقع، نه.