عزیزم، از من ناراحت نشو؛ من برای خوب بودن، دارم تمام تلاشمو می‌کنم.

یه وقت فکر نکنی حالا که ماه قایم شده پشتِ ابرا نمیتونی شبا بخوابی رویِ پشت بومُ و با هوای شبُ تنفسش و از دست بدیا:)))))) یه وقت به سرت نزنه اونجوریا؛ یادت نرفته که؟ من همیشه کنارتم، حتی اگه ماه قایم شده باشه و هوای آسمونش نره تو ریه هاتُ و نفست و تازه کنه، حتی اگه ابرا تیره شده باشن و هوا گرفته باشه.

هپی برسدی بیبی و این حرفا؟ آره عزیزم. هپی برسدی به مقادیر خیلی زیاد دختر :)))) @heyrat_3

” باباجون آنقدر که تفریح‎های دانشکده برای من ناراحت کننده است درس‎های آن مشکل نیست . بیشتر اوقات من نمی‎فهمم دخترها چه می‎گویند و برای چه می ‎خندند . شوخی ‎های آنها مربوط به گذشته است که همه کس جز من در آن سهیم است. احساس می‎ کنم در این دنیا بیگانه هستم و زبان مردم را نمی فهمم . نمی ‎دانید چقدر دلم می‎خواهد مثل سایر دخترها باشم. با آنها بخندم و بازی کنم . و این بزرگترین تفاوت من و آنهاست " . _نامه های جودی ابوت به بابا لنگ دراز/25اکتبر

گفته بودی زمان همه چیو درست میکنه ها، من جدی نگرفتمش.

چقدر خودم و، دیگران و اذیت کردم بابتش و الآن، زمان خودش به تنهایی همه چیو درست کرد.

Honey, I'm not as stupid as you think.

شاید همچین یکمی دیر شده باشه، ولی فقط خواستم بگم که طعم متن تبریکی که برام نوشته بودی، هنوز زیر زبونمه و با هرباری که یادش میفتم، لبخندم تا ناکجا آباد کِش میاد. و آره عزیزم. حالا چقدر خوبه که هنوزم میتونم تبریک بگم این سالروز و، این روز، و این هفتمِ اسفند و. و الآن، *تولدت خیلی زیاد مبارک باشه پسر. @chakameha

شاید ندونیُ نگفته باشم اما هرموقه پریشونم.هرزمان که ترس میاد به سراغمُ از همه طرفِ احساسِ ناامنی میکنم، پناه میارم به چنلتُ کلی نگاهت میکنمُ آرامشی به قلبم ترزیق میشه که نمیتونم وصفش کنم چی داری آخه تو بشر برای من؟:))))))))))))) بارها قصد کردم که ازت بپرسمش که چیه جریان؟ افسوسم که ارتباطمون کمه اما امنی.امن از اونایی هستی که وجودت دلگرم کننده‌س.حتی تو سکوت.بدونِ ارتباط.بدونِ حرف خوشگل بمونی برای قلبمُ امیدم به اینه که لمس کنی خودتم این پناه داشتنُ.آرامشُ.یه جا.یه جا که نمیدونم کجاست وحالا مرسی بابتِ تبریکت که خیلی ارزشمنده برام خیلی♡

تقریبا هیچی سرجای خودش نیست؛ چاییم سرد شده و کارای عقب افتاده، روز به روز زیاد تر میشه؛ زندگی حالت آشوب مانند به خودش گرفته و زمان به طور وحشیانه ای داره جلو میره؛ از خیلیا خبری ندارم و دلتنگی بدجوری یقمو گرفته؛ 'آیم ساری' شده پر تکرار ترین کلمه این روزام و تمام روز ازش استفاده میکنم؛ محدود شدن کارای خوشحال کننده یه جورایی به هم ریختتم و با این حال، هنوز هم میتونم لبخند بزنم.

مطمئنم هنوز اونقدر ضعیف نشدی که نتونی بغضت و قورت بدی و لبخند بزنی عزیزم*

مژه ها؟ چجوری تحمل می کنین این همه اشک و؟