یه نگاهی به پلی لیست اینجا انداختم و دیدم که واقعا؟ همینقدر سرد؟ همینقدر خشک؟ همینقدر کم؟ خیلی کمه. جوری که نمیتونمش. اصلا نمیشه اینجوری.

زمان زیادی میشد که دلتنگش بودم.

یعنی واقعا میخوای بگی هیچی؟ پوچِ پوچ؟

روزای حوصله سر بریه. از همون روزایی که هیچ برنامه ریزی براش نداری. در واقع میدونی میخوای چیکار کنی، کلی ایده و خوش گذرونی و اینا تو مغزت چرخ میخوره ولی، نمیدونی قراره چی بشه. نمیدونم چرا نمیشه فقط اینکه، هرچقدرم نشد داشته باشه، نمیخوام مثل قبل باشه. امسال همه چی فرق می کنه. همه چی.

کاش اون گمشده ای رو که مدتهاست به خاطرش پریشونم و حتی نمیدونم چیه رو پیداش میکردم.

من نگرآنم عزیزم.

یکمی ازش گذشته ولی، هندونه یخی، شربت خاکشیر، بوی پوشالِ نو، لباسای گل گلی و گشاد، خورشید و دمای n درجه، بستنی یخی، مسافرت، آلوچه سبز، پارچه های سفید و البته، روزای بدون مدرسه، قشنگترین ترکیبیه که میتونم داشته باشمش.

این غم چیه؟ میخوام که نباشه، میخوام که بروزش ندم ولی نمیشه. ن‌ م‌ ی‌ ش‌ ه. هرچی که هست، غمِ سمجیه. بد پاپیچم شده.

نمیگم که میخوام برگردم عقب، نه. ولی خب میدونی آدم یه وقتایی دلتنگ میشه.

حتی دیگه از همینشم خستم. دیگه حالا باید این غرور لعنتی و لهش کنم و با هرکی حال کردم درجا بگم: میای باهم دوست بشیم؟ :)))

احساسات. کاش میتونستم بفهمم کدومش علاقست، کدوم حسادته، کدوم نفرت و کدوم یکی ترسه.