چند روزی میشه دنبال کلماتم برای گفتن یه سری چیزا. ولی گفته بودم که، قفل شده این کیبورد، این ذهن، این انگشت‌ها.

نه جدی آخه. چی میشه که اینجوری میشه؟

با "بزار چهارشنبه برسه غوغا میکنم" هفته شروع میشه و با "آخیش چهارشنبه رسید برم بخوابم" تموم. _قصه‌ی روزمرگی

میدونم شاید حتی اینو نخونید ولی بچها، یه دعای کوچیک؟ یه خواستن از خدا؟ میشه بخوام ازتون؟

نمیشه:))) هرکاریش میکنم نمیشه:))))))) یه دوراهیِ که به هیچ راه مستقیمی ختم نمیشه؛ انقدر کِش میاد، انقدر طولانی میشه، که مجبور میشی از یه سری چیزا دل بکنی و یه راه و انتخاب کنی، شاید به خاطر همین بود که میگفتن هیچ وقت وابسته نشین، دل نبندین؛ کاش مجبور نبودم از یه سری چیزا دل بکنم تا به یه چیز دیگه برسم، کاش میتونستم همشون و باهم داشته باشم واقعا.

من فقط نمیخوام چیزی رو از دست بدم. همین آخه:')

از نهر خیّن گرفته تا کارون و خرمشهر و هزار جای دیگه ای که همیشه آرزو داشتم از نزدیک ببینمشون.

اینجا همش خاکه بچها؛ یه سرزمین از خاک و خون. همش یه مشت خاک، خاکه ولی چیه این عشق؟ چیه این جنون؟

آخ عزیزم؛ یه روزی میشه که هیچکس دیگه یادش نمیاد حتی اسمتو.

چجوری میشه دلتنگی رو آتیش زد؟

ببین، حتی اگه کرونای نوع هشت هم بیاد دیگه دلم نمیخواد به دورانِ اون سایتای کوفتی، اون استرسای حاضری خوردن یا نخوردن، اون دبیرای بی منطق مجازی یا حتی اون جواب سوالای تقلبی برگردم. اصلا تو فک کن یه درصد