بس کن. حرفی نزن. بزار بکشیم بیرون از این لاکِ تنهایی ل‌ ع‌ ن‌ ت‌ ی.

عه وا حرفی نزن چیه؟ حرف بزن اتفاقا. زیاد. برام بگو و بزار فک کنم این منم که از این لاک کشیدم بیرون.

اوه اوه ببینا. عجب چیزی خوندیم امشب.

میخوای برام بگی؟ از سنی که داری میگذرونی، از دختر بچه ای که موقع برگشت از مدرسه بهش چشمک زدی. برام بگو. از همه چی. بگو برام از جزئیاتت. از چیزا و آدمایی که دوسشون داری. از خودت. آره اصلا. برام بگو. از خودت بگو. بگو که دو تا گوش که نه، نُه تا چشم قرض گرفتم از قبل و دارم میبینم. میخونمش و قول بده که شریک باشیم تو غم و خندش. باشه؟ http://payamenashenas.ir/Sade

اگه بگم حساب وقتایی که صفحه کیبورد و باز کردم و نوشتم و نفرستادم از دستم در رفته چی؟

یه روزایی همه چی کُنده دقیقا مثل همون عقربه‌های ساعت، اونم تو روزای انتظار و کشیدنش انگار که میخواستم بزارم رو دور 10X اما دستم خورده روی منفی و هیچی دیگه.

در "i miss you" ترین حالت ممکن.

کاش خداجون یه دکمه‌ای رو واسه آدما میذاشت به اسم "Return to factory settings" و من، تو این موقعیت با تمام وجود فشارش میدادم.

آبی یخی و عسلی K_g_c گرم و سرد نرم و اخمو ترسو و دلنشین، همه‌ی اون چیزایی حتی از چشماشم میشه فهمید. نه آخه ببین این مظلومُ با اون چشماش چطوری داره به من نگاه میکنه :))))))))))))))))))))))))))))))))))))

شروع کردن چیزای جدید؟ فکرشم نکن عزیزم. اونقدر زانوهام رمق نداره و سست شده که فقط میتونم به ادامه دادن فکر کنم. ادامه دادنِ چیزی قبلا شروعش کردم. این برام ملموسه و البته، زودتر منِ عجول و میرسونه به تهش. به نتیجش.

فهمیدمش. از همون وقتی که با رد شدن هر نفر میرفت کنار پاش و چشماش و به حالت التماسی در می آورد و با حالت "میوی" مظلومانه‌ای ازشون چیزی میخواست و از طرف آدما؟ بی توجهی. شناختمش. اگه آدم بود میشد برونگرا/پرهیجان/دوست داشتنی/صمیمی/بغلی/پایه/لُپ‌گلی و البته، خِنگ.