فهمیدمش. از همون وقتی که با رد شدن هر نفر میرفت کنار پاش و چشماش و به حالت التماسی در می آورد و با حالت "میوی" مظلومانه‌ای ازشون چیزی میخواست و از طرف آدما؟ بی توجهی. شناختمش. اگه آدم بود میشد برونگرا/پرهیجان/دوست داشتنی/صمیمی/بغلی/پایه/لُپ‌گلی و البته، خِنگ.

این خودخواهی که جدیدا مد شده با عنوان خودت مهم تر از بقیه هستی، داره روانمو بهم میریزه.

دارم از روزایی برات میگم که همیشه ازشون متنفر بودم. روزمرگی های مزخرف و تکراری که تموم شدنشون دست منیه که اختیارم دست خودم نیست.

یکم میترسم. فقط یه کوچولو. انگار چراغ قوه‌ای که تا الان جلوی پاهام روشن نگه داشته بودم باتریش تموم شده و، جلوی پاهام و نمیبینم. من میترسم. میترسم از اینکه نمیدونم قراره چی بشه.

میشه بهم بگی؟ بهم بگو که "نگران نباشم" "هیچی نیست" "اونقدرام که فکرشو میکنی سخت نیست" "درست میشه" "بالاخره یه روزی همه چی میشه اون جوری که میخوای" نمیدونم. فقط بهم بگو. ازم بخواه که نگران نباشم. که نترسم. دستم و بگیر که نیفتم از روی این پُل معلقی که واسه خودم ساختم. بهم بگو. لطفا

کسی چمیدونه؟ شایدم دلتنگ اون چای هفتِ صبح و صدای به هم خوردنِ استکانا م

چشمام خسته‌‌ان.

https://eitaa.com/farsitweets/100209 دلم میخواد از زندگی فرار کنم به اینجا و تا هزار سال پیدام نشه.

ببین من‌و، خوب به چشمام نگاه کن. شاید این آخرین بار باشه.

امان از چشمها. چشمهای خسته و آشُفته، چشمهای خیس. چشمهای خیس. چشمهای خیس..

لطفا منو برگردونین به سرسره‌های مهدکودک، من آدم دانشگاه رفتن نیستم. • kiddo • @farsitweets

چیزی که همیشه ازش میترسیدم تقریبا داره سرم میاد و، ای وای از خودم