و چقدر سخت کردم من همه چیو. سخت گرفتم به خودم و بقیه و فکر کردم که اینجوری بهتره. اینجوری همه چی درست میشه و میشه اون چیزی که میخوام. ولی نه عزیزم. این راه از اولش اشتباهه. از اول اشتباه بوده.

شاید یروزی دوباره همدیگرو دیدیم و به هم توضیح دادیم که واقعا چه اتفاقی افتاد. *Mozhgan* @farsitweets

_

امیدوار بودم حداقل این یکی انگیزم واقعی باشه. که نبود. هیچ وقت فکرشو نمیکردم این جمله رو بگم ولی، نبود و بیشتر از همیشه احساس کردم که چقدر خالی‌ام. خالی و پوچ و ته گرفته. سوخته. ته دیگِ سوخته ای که به هیچ دردی نمیخوره.

انقدر امسال بد بودم و گند زدم که آخه :))))))) مشخصه که نمیشه. مشخصه که این امیدِ کوچولویی که ته دلم دارم الکیه و تهش میشه مصداق بارزِ "جلوجلو ذوق کردن و کنسل شدن" که.

من بعد از هر فیلمی که میبینم و یه عالمه جو گیر میشم، احساس میکنم چقدر همه چی عالیه و چقدر قراره بترکونم و چقدر خوبه همه چیز که من انقدر امیدوارم به آینده؛ که چقدر منِ بعدیم و اون بالابالاها میبینم. اما در نهایت همون نرگسم. همون نرگسِ قبلی. حتی پریشون تر شاید.

نگاه کردن و گذشتن از کنار کسایی که یه روزی صمیمی‌ترین بودم باهاشون، برام مثل نگاه کردن به آینه شده. کاری که این روزا زیاد انجامش میدم و متاسفم بابتش برای خودم همونقدر سرد/ناآشنا/مظلوم و البته، تلخ.

کاش نسل دایناسورا منقرض نشده بود و این روزا یکیشون منو میخورد.

/‌‌♡ سبز و آبی. شایدم سبزآبی.

این بار من دست از تلاش کشیدم. و آره. درست فکر میکردم. دیگه هیچ وقت سراغم نیومدی و تموم شد. و به خودم ثابت کردم فقط من بودم که این طناب و با دستام نگه داشته بودم و سنگینیش فقط رو دوش خودم بود. و الان، من رهاش کردم. رهاش کردم و تو ذره‌ای تلاش نکردی. برای نگه داشتنش. برای پاره نشدنش.

همونقدر که باید تو مسائل روزمرم جدی باشم و برای آیندم برنامه ریزی کنم، همونقدرم باید به هیچی اهمیت ندم و به این فکر کنم که دنیا دو روزه و کی اهمیت میده واقعا؟