منم همینطور.

شاید امشب لیاقت نداشتم. شاید

ولی همین که با اون دو شب احساس رهایی کردم برام کافیه.

گفتم بیاید امشب کنار جوشن کبیر معنیش هم بخونیم. بعد اون جمله هایی که خیلی به دلمون چسبید رو بفرستیم.

ای بهترین حبیب و محبوب. ای که خورشید را قرار داد مثلِ چراغ. ای آنکه قرار داد شب را مانند لباس. ای آنکه قرار داد آسمان را مانند ساختمان. ای آنکه همدم من شد و پناهم داد. ای دوست کسی که نیست دوستی برای او. ای دوست آن کس که دوستی ندارد

امشب بخشیدمشون

من خوبم.

میخواستم بنویسم حالم خوب نیست، کسی نیست پیشم که باهام حرف بزنه یا خیلی تنهام و از این جور حرفا. ولی بعدش با خودم گفتم که چی؟ اینا رو بگم که چی بشه؟ که یه سری آدم بیان با حرفای کلیشه ایشون بیشتر آزارم بدن؟ یا یه سری دیگه بیان بگن عه حالت خوب نیست؟ چرا؟ چت شده؟ آره و دیدم گفتن این حرفا هیچ فایده ای نداره پس به همون "من خوبم" اکتفا میکنم میفهمید که توش چقد حرف هس دیگه؟ نه؟

یه نفر؟

تو کشک بودن حرف مردم که شکی نیست. ولی نمیدونم از کجا شروع کنم، چی بگم، به کی بگم. ها؟