این چیزیه که تو میبینی، این ظاهر منه همونقدر آروم، همونقدر بی سر و صدا، همون قدر ریلکس؛ میدونی چیه، من همیشه از درون میشکنم، از درون میپاشم، از درون ضربه میخورم. ولی تو، هیچوقت نمیفهمی.

گم شدم، نمیدونم کجا، کِی، یا چطوری، فقط میدونم این اونجایی نیست که قبلا بودم.

‌پاشید بیاید اینجا ببینم، نبینم خوب گذشتن یا بد گذشتن این هفته رو گردنِ کسی بندازیدا. هرچی هست تا هفته ی دیگه اوضاع همینه، تا بره بیفته رو رِیل و همه چی عادی شه، طول میکشه بالاخره ؛) اینارو بیخیال، بیینم، چه خبر از همکلاسیای غریب تر آشنا و چه خبر از درسای انبار شده؟ payamenashenas.ir/Sade

کاش میتونستم انگشتام و یکمی به تکون خوردن بندازم تا بلکه گوشه ای از افکاری که مغزم و داره منفجر میکنه رو براتون بگم؛ ولی چه کنم که نمیتونم، نمیشه، نمیشه. -و حالا، نمیخوای بگی چیشده؟

میدونی چیه، الان فقط دلم یه سختی دلچسب میخواد. نه از این سختیای خسته کُننده ها، نه. یه سختیه دلچسببب. یه سختیه مشتی.

یکی از برنامه های مهمم اینه علیه مقنعه پوشیدن قیام کنم

زندگی همینه جا گذاشتن و جا موندن و از دست دادن. همین و همان

حالا بی انصافم نباشم دیگه، اینم بگم که شاید اگه اینجوری زمین نمیخوردم هیچ وقت نمیفهمیدم چجوری باید دست خودمُ بگیرم و دوباره بلند بشم، دوباره ادامه بدم و دوباره لبخند رضایت و ببینم. بابتش خوشحال بشم و بخندم. آره بابا، با زمین نخوردن هیچ وقت، حداقل اینارو نمیفهمیدم.

*برای آخرین روز برای آخرین خنده برای آخرین یادگاری برای من، تو. برای -ما- ‌

حدود ۹۰ درصد دوستام شدن جزو آدمای نقطه مقابلم و چی از این لذت بخش تر؟

این جریانات و اغتشاشات و اینا هر چند ضرر ساز بود ولی باعث شد آدمای 'احمق' دور و برم و بشناسم

از وقتی اینستا قطع شده هیچ اتفاق خاصی نیفتاده چون کلا اینستا نداشتم