از قشنگیش هیچی نمیتونم بگم و باید میگفتم نامه نوشتن و نامه دادن رو؟ که چقدر خوبه؟ که چقدر قشنگه؟

نداشتن ثبات شخصیتی، داره بند به بند وجودمو از هم گسسته میکنه.

قبل از اینکه دلم به حال دخترایی که در دوران جاهلیت به سر میبرن بسوزه، برا اون سری از مذهبیا دلم میسوزه که عقده کارای جهل آور و دارن و با انجام دادنش هم احساس بزرگی و عظمت میکنن.

ممنون حتما🌝

آدما از هم که دور میشن، سلام سردم به زور میدن آدما از مرگ و خون میگن، [با صد تا حسرت به گور میرن] _با صد تا حسرت، با صد تا حسرت.

نمیدونم به این دست از آدما چی میگن، بغلی، بوسیدنی یا یه جزئی نگر. هر چی که میگن این آدما فقط و فقط رگهای قلب من و نوازش میکنن. یه جورایی 'نوازش‌گر قلب' به حساب میان و من تنها از ته قلبم براشون ارزش قائلم:)))) همین و همین

اگه از اینکه عکسای خودمُ تفریحاتمو اینجا بزارم ترسی نداشتم و فکر نمیکردم یه وقت بقیه آدم عقده ای و دنیا ندیده ای فرضم کنن، قطعا یادگاری‌های بهتری از خودم به جا گذاشته بودم.

گشتن لا به لای خاطرات قشنگ و یه طورایی خاک خورده‌ی قدیمی، نیشم و تا بنا گوش باز میزاره.

هرچی بود، پروژه سه ماهه نیمه کاره‌ای بود که باید تموم میشد و باید یه نفر و ذوق مرگ میکرد بهش انگیزه میداد یا شایدم خوشحالش می‌کرد. با سه ماه تأخیر حالا یا بهتره بگم سه ماه عقب افتادگی. هرچی بود و هرچی بود فقط امیدوارم پشیمون نشم و امیدوارم عواقبش چیزی جز خاطره‌ی خوب تو ذهن و اولین خاطره‌ی توی صف برای تعریف کردن، نباشه.

باید زودتر میفهمیدم این حجم از احمق بودنم‌و.