بازم همون قضیه ی دلتنگی و این جور چیزا.

یه مشت آدم زخم خورده دور هم جمع شدیم و هی زخم میزنیم به هم دیگه. هی زخم میزنیم. هی.

ببین دوستِ من، حتی اگه ازم بپرسی "تو چجور آدمی هستی؟"، یه چند ثانیه با خاروندن سر و این طرف و اون طرف نگاه کردن چیزی جز "یادم نمیاد" و "نمیدونم" گیرت نمیاد. پس بیخیال دوستم. بیخیال.

رفتار پیش‌فرض زندگیم با هرآدم رندمی رودرو میشم اینه، هرکاری هم میکنم عوض نمیشه.

خدا میدونه میزان مشتاق بودنم‌و برای این دیدارای یهویی.

ما فراموش میشیم. یه طوری که اصلا کسی یادش نمیاد که یه روزی، یه جایی ما رو دیده یا حتی باهامون حرف زده. چمیدونم. حتی یادش نمیاد تو رو، تو تصوراتش انگار صمیمی ترین اسم گرفته بوده. الآنم زیاد فرقی نکرده شرلی؛ تنها راه حل تغییر کردنه. تغییر کردن و بهتر شدن و بهتر شدن.

وقتی میبینم تو گالری، قسمت شهریور امسالِ همه عکسای کربلا پیدا میشه:

عزیزم؛ تمام راه ها به تو ختم میشوند؛ حتی آنهایی که برای فراموش کردنت پیمودم.

-