تراپی؟ بله، یه دونه لطفا.

سرتو بزار روی شونم، پلی‌ش کن، حالا میتونی تا فردا صبح، درست تا موقعِ طلوع آفتاب، تا وقتی که نور خورشید چشماتو بسوزونه، درموردش فکر کنی.

وایسا اینجا ببینم. تو چشمام نگاه کن. منو ببین باشه؟ هنوز هیچی تموم نشده؛ هنوز اون گلِ نرگسای گلفروشیِ روبه روی مدرسه رو نخریدیم و خودمونو تو عکس گرفتن ازش خفه نکردیم. هنوز اون عطر مشهدیِ دکه‌ی کنار حرم و نداریم و رو خودمون خالیش نکردیم تا [کی عطر مشهدی زده؟] ی آدما رو بشنویم. هنوز اون دوربین خوشگله رو نداریم تا از ماه و ابر و آسمون و ستاره‌هاش پونصد تا عکس بگیریم. سرت و بگیر بالا. ببین منو خب؟ ما هنوز طعم اون پیتزا بعلبکیِ خیابونِ امام رضا رو نچشیدیم که؟ از همه مهمتر، هنوز عکسِ اون استودیو خوشگله رو تو گوشیم دارم. هنوز میتونیم نگاش کنیم و ساعتها لبخندمون تا بنا گوش باز نگه داریم. ما هنوز کُلی کار ناتموم داریم عزیزِ دلم. ببین منو. خب؟ هنوز اونقدرام که فکرشو میکنی دیر نشده.

هربت الیک من نفسی, فانتجنی.

4_ با کاراشون تا حد مرگ عذابت میدن و بعد، تو اولین دیدار یه جوری وانمود میکنن که انگار نه انگار که نه انگار.

همیشه این دلتنگیه که یه گوشه یقتو میگیره و، کجا با این عجله قربونت؟

وا یعنی میگی دورِ دنیا رو بگردم، انواع غذاها رو امتحان کنم، زبانم‌و تقویت کنم، رو نقاشی کشیدنم تمرکز کنم و درس بخونم؟ نه ممنون. من فعلا منتظرم چاییم سرد بشه عزیزم.

You wait until I see :))))))))))))))))))))))