شده تا حالا با فکر کردن به یه چیزی قلبتون قنج بره؟ مثلا احساس کنید که یه چیزی تو قلبتون شروع کنه به باز شدن، شروع کنه به سوختن یا یه چیزی مثل همه‌ی اینا. میدونی که چی میگم؟ راستش همچین حسِ بهشتی‌رو نمیشه لابه‌لای کلمات جا داد. نمیشه با این حرف و کیبورد و کلمه وصفش کرد. این یه حسی فرا تر از حسِ زمینیه. یه حس خاصیه. انگار که قلبت بزرگ میشه، دور و برش میسوزه، نور زرد از خودش میده و بعد، حس میکنی تو بدنت اکلیل پمپاژ میکنه. نمیدونم اسمِ این حس چیه، چرا اتفاق میفته یا حتی اصلا همینه که من میگم. اما هر چی که هست، میخوامش. میخوامش و الآن، دقیقا تو همین موقعیت بهش نیاز دارم. من دقیقا به همون چیزی نیاز دارم که با فکر کردن بهش این حس و برای یه بارِ دیگه‌ام که شده تجربه کنم . بهش نیاز دارم. بیشتر از هر زمانِ دیگه‌ای.

I will not let you feel alone.

خیلی وقتا اونی نبود که میخواستیم. بود؟

بی معرفته‌ی این تراژدی نبودم. بودی؟

زودتر از اون چیزی که فکرش و می‌کنی زمان گذشت. نگذشت؟

چرا هیچ حس خوبی پایدار نیست؟

اگه منظورت از پایدار، استوار/بادوام/باقی/برقرار/پابرجا/پایا/ثابت/جاوید/جاویدان/لایزال/ماندنی/محکم/مدام/مستدام/مستقر/مقاوم/نوشه و واثقه، بشین اینجا کنارم و بگو ببینم، اینجا چی همه‌ی ایناست که حس خوب باشه؟

بیخیال؛ معجزه‌ای در کار نبود. معجزه من بودم که نبودم که نبودم که نبودم. نه برای خودم، نه هیچکسِ دیگه‌ای.

اگه بگم دوست ندارم تغییر کنم که دروغ میشه ولی، دلم واسه خودم تنگ میشه. همه جا، هر موقعی، هرروز، هر صبحِ شنبه. خیلی زیاد .

شکست عشقی؟ بیخیال بابا این احساس اضافی بودنه که تا دمِ مرگ میکشونتت.

رها کردن و جا گذاشتن و نگاه نکردن به عقب، هیچوقت کار من نبوده و نیست.