تو میگی چیزی نیست ولی گوشه‌ی ناخونات زخم و خونیه، معدت به هم ریخته، سوالای بی ربط میپرسی، آروم تر راه میری، دیگه اون کفش سفید خوشگلات و نمیپوشی، سر کلاس موردعلاقت میخوابی، از اربعین پارسالت برام تعریف نمیکنی و دیگه برام فیلما رو اسپویل نمیکنی.

کاش میفهمیدم. چیه این قضیه‌ی انکار کردن؟

چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم چرا هیچکس و ندارم که بهش بگم _بعد از گفتن به یه نفر: نباید بهش میگفتم نباید بهش میگفتم نباید بهش میگفتم نباید بهش میگفتم

خوشگذرونی های کوچیک و بزرگی که گذاشته بودم برای نیمه دوم امسال که تیکشون بزنم روهم جمع شدن و حالا، من موندم یه لیست قواره دار و جمعا هفت روز و بیست ساعت و سی و دودقیقه باقیمونده از نیمه دومِ سال =)))

اسفند خیلی جیگره کلا درحال خرید و بدو بدویی. توی خونه بوی وایتکس میپیچه و پنجره ها بازن. بابا از بیرون میاد و دو تا گلدون شب‌بویِ سفید و یاسی دستشه و بوش کل خونه رو میگیره. و تو، همونجوری که داری پرده های اتاقت و میشوری، به این فکر میکنی که کدوم روسریتو با اون پیرهن آلبالوییه ست کنی و خب یه لحظه وایسا ببینم! چرا متوقف شدن زمان نشدنیه؟/

از کجا معلوم؟ شایدم یه روزی برای همیشه تصمیم گرفتم که این پیامای رندوم و شاید غیر خوشحال کننده در حد همین پیش نویس بمونه.

🌊 \*

_🪞_

روابطِ لعنتیِ پیچیده‌یِ انسانی :)))))))))))))))))))))

*/