زیادی نازه، کاش دخترم همینقدر ناز باشه...

اگه دخترم صداش همینقدر ناز نباشه چی؟

به آدما نگاه کردم. به چشمایی که دورشون سیاه و گود افتاده یا چشمایی که بهم میخندن. به اونی که مُدام دارن با اطرافیانش حرف میزنه یا اونی که کل روز ساکته. به اینکه اون یکی آدمه وقتی میخنده چال لُپش کجا میفته یا اینکه دندوناش چقدر از هم فاصله داره. راستش من فقط میخواستم باهاش حرف بزنم. فقط میخواستم بگم از زندگیت راضی هستی؟ کاری که امروز انجام دادی و کُلی بابتش خوشحال شدی چی بود؟ یا اینکه واقعنی وقتی فلانی دیروز باهات حرف زد بهت برنخورد یا کُلا همیشه سکوت میکنی؟ من فقط میخواستم درمورد خودمون حرف بزنیم. در مورد احساساتمون. در مورد اینکه دیشب چقدر ناراحت بوده یا اصلا سرش و که گذاشته روی بالش خوابش برده؟ ولی میدونی چیه؟ راستش اینا اصلا به من ربطی نداره. من فقط همه‌ی اینارو جمع و جور کردم تو قالب یه جمله: "دیگه چه خبر؟"

بزرگتر که میشی، چهار دقیقه‌ی مونده به اذان صبح و چهار دقیقه‌ی مونده به افطار برات یه جور میگذره.

☁️ …

میتونستم بگم آره عزیزم، من دارم تو تنهایی خودم میپوسم و تروخدااا [✊🖐✊🖐]. اما انتخابم تظاهر کردن بود. تظاهر به اینکه سرم زیادی شلوغه ُ مثلا کلی داره بهم خوش میگذره.

نه واقعا اگه الان نه، پس کی؟

ببین دلتنگی با آدم چیکار میکنه ها میبرتت توی گالری اونقدر میگردونتت تا دست بزاره دقیقا رو همین فیلم. دست بزاره روش و بگه اهاا، دیدی گیرت انداختم؟ حالا اعتراف کن که چقدر دلتنگش شدی. که چقدر دلتنگش بودی. ; ساعت حول و حوش هفت صبح_روبه‌روی گُنبد_خلوت_خادمای سبزپوش_باد خنک_اوایل مهر 1403

راستش امروز "درموردش دوش گرفتن و خوابیدن و چای خوردن توی بالکن" جواب نداد. امروز فقط باید در موردش گریه میکردم. نمیدونم. گریه وسط خیابون، پیاده‌رو یا حتی حیاط مدرسه.

حتی درموردش صبح زود بیدار شدم قانون سه تا بیست دقیقه رو انجام دادم و فکر کردم شاید بتونم خوشحال تر از این حرفا باشم. درموردش دلستر انبه‌پرتقال خُنک با خودم بردم مدرسه. ولی نچ. استثناءً امروز این چیزا جواب نمیداد. اصلا