پس کفشهایت را دربیاور ، بدرستیکه تو‌در سرزمین مقدس طوی هستی

به اینجا که میرسی اندکی صبر کن !!
بی‌قرار رسیدنی؟! 
مگر میتوان "دل دل" نکرد
برای بودن در آن حریم کبریایی
که نامش بین الحرمین است 
حریمی باشکوه میان دو بارگاه طلایی
که صاحبخانه هایشان ایستاده اند
تا هنوز گرد و غبار خستگی از تنت درنیامده
آمدنت را تایید کنند و جواز زیارتت را مهر زنند! 

سجده گاهی که میزبان عملیات‌هایی همچون والفجر ۳ ، والفجر ۵ و کربلای یک بود و بیش از ۶ هزار رزمنده را در آغوش و در همین عملیاتها به آرزویشان یعنی "شهادت" رسانید...

آری در همین شهر بود که دلاور مردان ایران زمین، اهریمنان را از هر دست درازی به کشورشان پشیمان کردند.

تن خاکی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟

در بهاران مشو از یاد حقیقت غافل
جلوه‌ی اوست همه، آن‌چه گلستان دارد

سینه را آینه‌ی باغ شقایق کرده‌ست
خاطراتی که دل از داغ شهیدان دارد

راه ما راه جهاد است ره بیداری‌ست
امت واحده! برخیز که وقت یاری‌ست

این همان راه خدا، راه فنا، راه بقاست
راه زهرا و علی، راه شهیدان خداست

 کنگره ملی شهدای استان قم 

زمانیکه از جبهه نامه می‌فرستاد در پایان آن با خط درشت می‌نوشت: 

چرا میگوییم وظیفه است؟ به خاطر اینکه یک سیاستی وجود دارد -یک سیاست دنیایی، بین‌المللی؛ که حالا آن سیاست در داخل هم یک شُعَبی پیدا میکند- برای به فراموشی سپردن نمادهای انقلاب؛ که یکی‌ [از این نهادها] و برترینش مجاهدت و شهادت در راه خدا است؛ برای اینکه نام شهدا را، یادشان را، حرکاتشان را به فراموشی بسپرند؛ شما [ کنگره شهدایی‌ها ! ] در واقع در مقابل این حرکت خبیثانه دارید حرکت میکنید.

فرق هم نمیکند که این شهید، باسواد باشد، بی‌سواد باشد، کم‌سن باشد؛ نفْس اینکه یک انگیزه‌ای در کسی به وجود بیاید که برای دفاع از حق حاضر باشد جان خودش را کف دست بگیرد و بیاید وسط میدان، چیز خیلی باارزشی است؛ خدای متعال این را خیلی باارزش [میداند].

ببینید خدای متعال، مشتریِ یک چنین انگیزه‌ای، یک چنین عزمی، یک چنین اقدامی است؛ این کار خیلی بزرگی است، این چیز خیلی مهمّی است؛ این را شهدای ما انجام دادند؛ حالا کوچک باشد، بزرگ باشد، عالِم باشد، باسواد باشد، بی‌سواد [باشد]؛ هر شهیدی یک نماد است.

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحِیم

 کنگره ملی شهدای استان قم