💠 وقتی سیاست، حافظ اسد را حذف و زیاد الرحبانی را جایگزین می‌کند؛ آیا تاریخ و هنر نیز پاک می‌شوند؟ ✍ روزنامه الاخبار 🔸 در تصمیمی جنجالی، دولت لبنان نام حافظ اسد، رئیس‌جمهور پیشین سوریه را از جاده فرودگاه بیروت حذف کرده و نام زیاد الرحبانی، هنرمند برجسته لبنانی را به جای آن نشاند. این اقدام، گرچه در ظاهر به‌قصد تجلیل از آثار هنری الرحبانی صورت گرفته، اما در باطن، از سوی بسیاری به‌عنوان تلاشی سیاسی برای حذف حافظه‌ای تاریخی تعبیر شده است. 🔸نکته‌ی تناقض‌آمیز – و شاید رسواکننده – اینجاست که همین کسانی که امروز با هیجان شعار «تغییر» سر می‌دهند، خودشان بودند که سال‌ها پیش، نام حافظ اسد را بر این اتوبان نشاندند. نه از سر علاقه به هنر یا دوستی با مردم سوریه، بلکه با نیت تملق، چاپلوسی و رشوه‌ سیاسی به دمشق؛ آن‌هم در دوره‌ای که کشور از فساد لبریز بود و مهر و امضاها با اسکناس معاوضه می‌شد. 🔸منتقدان بر این باورند که این تصمیم، بیش از آن‌که پاسداشت زیاد الرحبانی باشد، سوءاستفاده از نام او برای تسویه‌حساب با گذشته‌ای سیاسی است؛ گذشته‌ای که خانواده رحبانی و به‌ویژه فیروز، در آن نقشی فراتر از یک رابطه هنری صرف با سوریه ایفا کرده‌اند. 🔸در دهه ۱۹۷۰، زمانی که عاصی الرحبانی، آهنگساز بزرگ و پایه‌گذار اصلی موسیقی نوین عربی، دچار یک ضایعه مغزی خطرناک شد و دولت لبنان عملاً در کنار خانواده‌اش نبود، این حافظ اسد، رئیس‌جمهور وقت سوریه بود که برای نجات او دست دراز کرد. او یکی از فرماندهان ارشد خود را با مبلغ ۷۵ هزار لیره لبنانی به بیروت فرستاد تا عاصی تحت درمان فوری قرار گیرد و اگر لازم شد به خارج از کشور اعزام شود. 🔸این تنها یک کمک مالی نبود، بلکه نوعی اعتراف رسمی به جایگاه و شأن فیروز، منصور و عاصی رحبانی بود؛ خانواده‌ای که موسیقی‌شان نه‌فقط برای لبنان، که برای سراسر جهان عرب، الهام‌بخش و وحدت‌آفرین بود. در پاسخ، فیروز و خانواده‌اش تمام درآمد اجرای خود در نمایشگاه بین‌المللی دمشق در سال ۱۹۷۳ را به خانواده‌های شهدا و مجروحان جنگ اکتبر سوریه اهدا کردند؛ پاسخی هنرمندانه و انسانی به یک همدلی سیاسی – بدون حتی ذره‌ای شعار یا منفعت‌طلبی. 🔸این رابطه میان خانواده رحبانی و نظام سوریه، نه آلوده به منافع سیاسی بود و نه حاصل مصلحت‌گرایی. بلکه ریشه در احترام متقابل به فرهنگ، هنر و انسانیت داشت. سال‌ها بعد، فیروز و برادران رحبانی همچنان چهره‌های اصلی جشنواره‌های سوریه بودند و دمشق، خانه دوم آن‌ها شد. آن‌ها حتی از نفوذ معنوی خود برای آزادی زندانیان بی‌گناه سوری، که پس از ورود به لبنان بازداشت شده بودند، استفاده کردند. ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

💠 آیا الازهر هنوز ‘ام‌الدنیا’ است؟ نگاهی به تنش‌های دینی و امنیتی در مصر ▪️ در این گزارش خواندنی و پرجزئیات، سفری عمیق به قلب قاهره و مسجد الازهر خواهید داشت؛ جایی که فضای دینی و آموزشی، زیر سایه سنگین نیروهای امنیتی و کنترل‌های سخت‌گیرانه شکل گرفته است. همراه با ابراهیم و عمر، دو مسلمان بریتانیایی که برای تحصیل علوم دینی به مصر مهاجرت کرده‌اند، به واقعیت تلخ سرکوب سیاسی، محدودیت‌های گسترده و فضای امنیتی سنگینی می‌پردازیم که حتی اجازه بروز اعتراضات حمایتی از غزه را نمی‌دهد. ▪️ این متن به‌وضوح نشان می‌دهد که چرا در چنین فضایی، اعتراضات مرتبط با بمباران غزه و مسائل مهم منطقه‌ای به سرعت سرکوب می‌شوند و واکنش‌های مردمی با سدهای امنیتی و محدودیت‌های شدید مواجه می‌گردند. حضور گسترده نیروهای امنیتی، بازداشت‌ها و تهدیدهای دائم، فضای سیاسی و مذهبی را به محیطی بسته و کنترل‌شده تبدیل کرده که در آن صدای اعتراض عملاً خفه می‌شود. ▪️ اگر به دنبال درک عمیق‌تر از تعامل دین، سیاست و سرکوب در مصر امروز هستید و می‌خواهید بدانید چرا مسائل حساس منطقه‌ای مانند غزه در این فضا به حاشیه رانده می‌شوند، این گزارش را مطالعه کنید 📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید: https://B2n.ir/gq2396 ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

💠 نگرانی از جنوب عراق است، نه جنوب لبنان ✍ سلیم الحسنی 🔸آمریکا و اسرائیل دو هدف را همزمان در دستور کار گذاشته‌اند: خلع سلاح حزب‌الله و منحل کردن الحشد الشعبی. دولت لبنان بی‌هیچ مقاومتی این تصمیم را پذیرفت و دولت عراق نیز مطیعانه قدم به قدم در مسیر حذف الحشد حرکت می‌کند. 🔸نگرانی چندانی درباره حزب‌الله وجود ندارد. این گروه در سیاست ورزیده و باتجربه است، اوضاع را به‌خوبی می‌شناسد و حتی در صورت کشیده شدن کار به رویارویی نظامی، سلاحش را زمین نخواهد گذاشت. حزب‌الله می‌داند که اگر سلاحش را از دست بدهد، جنوب لبنان و شیعیان آنجا سرنوشتی بدتر از مردم ساحل سوریه و دروزی‌ها پیدا خواهند کرد. 🔸اما خطر اصلی متوجه الحشد الشعبی است. دولت محمد شیاع السودانی گرایش‌هایی عمیقاً مخالف الحشد و محور مقاومت دارد و در عمل با پروژه آمریکایی–اسرائیلی همسو شده است. نزدیکی او به «الجولانی» و کمک‌رسانی به او نمونه‌ای روشن از این رویکرد است. السودانی همچنین به شکل شخصی تمام تلاش خود را به کار بسته تا رضایت محور ضدشیعی را جلب کند و دوره دوم نخست‌وزیری را تضمین کند. 🔸با ماندن السودانی در قدرت و با وضعیت فعلی رهبران «چارچوب هماهنگی»، بیشترین خطر متوجه عراق است. نقشه سیاسی کشور این موضوع را کاملاً آشکار می‌کند. رهبران جریان‌های سنی کنونی، از بدترین نمایندگان جامعه اهل سنت هستند. آن‌ها با تکیه بر ائتلاف‌های خارجی و ثروت‌های کلان، اهل سنت میانه‌رو را کنار زده و رهبری این جریان را قبضه کرده‌اند. این کار چندان دشوار نیست؛ کافی است فردی طائفه‌گرا، همسو با گروه‌های تکفیری و متحد با محور اسرائیل باشد تا در رأس رهبری اهل سنت قرار گیرد. این روند نه‌تنها اتفاق افتاده، بلکه همچنان ادامه دارد. 🔸در چنین شرایطی، تنها راه نجات در گرو سه عامل است: مرجعیت دینی، چارچوب هماهنگی و جریان صدر. این سه، بازیگران اصلی و اثرگذار در صحنه شیعیان عراق هستند. مرجعیت جایگاهی بی‌بدیل و قدرتی دارد که می‌تواند تنها با یک کلمه، مسیر فعلی را از ریشه تغییر دهد و راهی تازه بگشاید. 🔸سکوت مرجعیت در این وضعیت به سود شیعیان نیست و همین امر، خود به مشکلی بزرگ تبدیل شده است. مشکل زمانی بزرگ‌تر می‌شود که هر درخواست برای ورود مرجعیت با این پاسخ مواجه می‌شود که «مرجعیت خود وظیفه‌اش را می‌داند» و بحث در همان‌جا پایان می‌یابد. 🔸اما این پاسخ، نکته‌ای اساسی را نادیده می‌گیرد: در شرایط خطرناک کنونی، اگر مرجعیت لب به سخن بگشاید، کلامش به موجی قدرتمند و غیرقابل مهار در میدان تبدیل خواهد شد؛ حتی قوی‌تر از اثر «فتوای جهاد»(مبارزه با داعش). در این صورت، رهبران چارچوب و جریان صدر نیز – خواه از سر اعتقاد، خواه از ترس خشم شیعیان و حفظ موقعیت خود – ناچار به اطاعت خواهند بود. 🔸تاریخ به ما یادآور می‌شود که کشورهایی بزرگ، با وجود آگاهی از خطر، به دلیل غفلت و سستی رهبرانشان سقوط کردند. تاریخ هشدار می‌دهد که غفلت امروز می‌تواند فردا تروریست‌ها را سوار بر تانک‌های مرکاوا به عمق عراق برساند و در همان حال، کشورهای خلیج فارس با جشن و پایکوبی، طلا بر سر قاتلان بپاشند. ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

مسیرة الأحرار 🇵🇸 راه قدس از کربلا می‌گذرد 🇵🇸 🔹 راهپیمایی برائت از مستکبرین در موسم #اربعین۱۴۰۴ 🔸 حرکت نمادین پیاده از صحن عقیله حرم سیدالشهدا علیه‌السلام به‌ طرف مسجدالاقصی 📆 زمان: عصر جمعه ۲۴ مرداد، مصادف با اربعین حسینی، ساعت ۱۷ 📍 مکان تجمع و آغاز حرکت: کربلا، شارع الشهدا، صحن عقیله 🔴 با حضور گروه‌های مردمی از نقاط مختلف جهان و سخنرانی چهره‌های مقاومت #اربعین۱۴۰۴ #مسیرة‌الاحرار #إنا_علی_العهد 🚩 احرار | هیأت و جهانی‌اندیشی ▫️ @ahrar1542 🚩 جامعه ایمانی مشعر ▫️ @www1542org 🚩 جامعه فعالان مردمی اربعین ▫️ @jarbaein 🚩 مسیرة الأحرار ▫️ @Masiratolahrar 🌏 مجمع تشکل‌های بین‌الملل 🔻 https://zil.ink/uiai.ir

💠 پیاده‌روی اربعین و الگوی فراموش‌شدهٔ سیاست مهاجرتی؛ از «دفترچه خادم» تا ضرورت امتداد نگاه تمدنی رضا عطایی (دبیر کارگروه اجتماعی-سیاسی انجمن راحل، کارشناسی ارشد مطالعات منطقه‌ای دانشگاه تهران) ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

💠 اربعین؛ آزمایشگاه سیاست‌گذاری مهاجرتیِ کلان‌محورِ تمدنی پیاده‌روی اربعین تنها یک رویداد مذهبی مقطعی زمانی-مکانی نیست؛ بلکه جلوه بارز تبلور "الگوی حکمرانی بدیل" است که تنها یک نمود و نمادش، نحوهٔ مواجههٔ آن با مفهوم «مرز» و «هویت» است. پدیده شکوهمند پیاده‌روی اربعین همچون آزمایشگاه زنده‌ای است که هر سال ثابت می‌کند مرزهای ساختگی دولت-ملت‌ها در برابر ارادهٔ امت اسلامی تاب نمی‌آورد. امسال نیز همانند سال‌های گذشته، چندین هزار زائر مهاجر افغانستانی مقیم جمهوری اسلامی ایران _با استفاده از «دفترچه خادم» یا «سند مسافرتی خادم»_ توانستند به‌صورت قانونی و نسبتا با کم‌ترین دغدغه بروکراتیک اداری-قانونی در این کاروان عظیم معنوی شرکت کنند. 🔸 این سازوکار، که حاصل رایزنی‌های ارزشمند و اثربخش جمهوری اسلامی ایران با عراق در سال‌های اخیر است، نشان می‌دهد که وقتی نگاه کلانِ فرهنگی-تمدنی بر سیاست‌گذاری مهاجرتی حاکم باشد، حتی پیچیده‌ترین چالش‌های حقوقی مانند مسئلهٔ تابعیت و عبور از مرزها، به جای «بحران»، به «فرصت» تبدیل می‌شوند. ❓اما پرسش اینجاست: چرا چنین الگویی تنها به اربعین محدود می‌شود؟ آیا زمان آن نرسیده که چنین "نگاه کلان فرهنگی-تمدنی"، که در اربعین به‌وضوح کارآمدی خود را اثبات کرده؛ به سایر عرصه‌های سیاست‌گذاری مهاجرتی که تمام زیست مهاجرین بدان گره خورده است، از اقامت، آموزش و اشتغال تا بهداشت و مسکن و... و در یک کلام وضعیت مهاجرین از ادغام اجتماعی-فرهنگی صورت گرفته در طول بیش از چهل سال اخیر به ادغام حقوقی مهاجرین نیز تعمیم یابد؟ 💠 موکبِ عمودِ ۷۰۵؛ نمادی از موفقیت دیپلماسی و جنگ نرم در عمود ۷۰۵ پیاده‌روی اربعین امسال، صحنه‌ای دیدنی توجه‌ام را جلب نمود: «موکب خدمات درمانی و سلامت سلام»، موکب مهاجرین افغانستانی استان البرز که بخش عمده آن توسط پزشکان، پرستاران و دانشجویان رشته‌های پزشکی مهاجر افغانستانیِ مقیم ایران اداره می‌شد و به زائران از هر ملیتی خدمات رایگان ارائه می‌داد. این تصویر، چند پیام کلیدی قابل توجه داشت: ظرفیت دیپلماسی عمومی: این موکب، به‌ مثابه یک ابتکار بومی-مردمی، به‌تنهایی از صدها گزارش رسانه‌ای ضدایرانی و ایران‌هراسانه در زمینهٔ مهاجرین افغانستانی اثرگذارتر بود. اینجا، «مهاجر» نه به‌عنوان «بار اقتصادی»، که به‌عنوان «سفیر سلامت» ظاهر شد. روایت‌سازی و جنگ نرم: در جهانی که رسانه‌های غربی مهاجران مسلمان را به مثابه «تهدید» تصویر و روایت می‌کنند، چنین موکب‌هایی بهترین پاسخ است که مهاجرین به‌رغم وجود همهٔ محرومیت‌ها و محدودیت‌هایی که با آن‌ها مواجه‌اند؛ نه تنها مصرف‌کننده نیستند، که خود تولیدکنندهٔ «امنیت» و «خدمات» هم هستند. 💠 از کربلا تا تهران؛ چرا این نگاه تمدنی تعمیم نمی‌یابد؟ اگر جمهوری اسلامی ایران توانسته است در فضای پیاده‌روی شکوهمند اربعین، مهاجرین افغانستانی را از حاشیه به متن بیاورد و آن‌ها را نه به‌عنوان «مشکل»، که به‌عنوان «خادمین حسینی» ببیند؛ پس چرا در سایر حوزه‌ها هنوز شاهد تداوم نگاه‌های امنیتی-حاشیه‌ای به مسأله حضور مهاجرین هستیم؟ آیا وقت آن نرسیده که «دفترچه خادم» به «کارت هویت امتی» ارتقا یابد؟ یا نمونه موکب‌ ارائه خدمات بهداشتی-درمانی مهاجرین افغانستانی در عمود ۷۰۵ مسیر نجف-کربلا، به شبکه‌ای از کلینیک‌های دواطبانه مهاجرین افغانستانی در سایر شهرهای ایران و افغانستان تبدیل شوند؟ آن هم در شرایطی که کشور در مساله کمیت و کیفیت کادر بهداشت و درمان با مساله جدی مواجهه است؟ ظرفیت‌های پیاده‌روی شکوهمند اربعین فراتر از آن است که در تصور و تخیل بگنجد؛ تنها با توجه به مفهومی که می‌توان از آن به دیپلماسی اربعین تعبیر نمود که به نحوی در آن، ایران و عراق و افغانستان و مهاجرین افغانستانی در یک کاروان واحد قدم می‌زنند؛ شایسته و بایسته است که به سایر ابعاد و بسترهای دیپلماسی اقتصادی و فرهنگی نیز تسری یابد. آنچه می‌توان به حیث جمع‌بندی یادداشت حاضر و به مثابه توجه تاکیدی بر الگوگیری اربعینی افزود، همین است که پیاده‌روی اربعین ثابت کرده که طرح‌واره "امت اسلامی" و نگاهِ "امت‌محور" تنها یک شعار نیست؛ یک واقعیت اجراشدنی و در حال شدن است. دفترچهٔ خادم، موکب‌های مهاجرین افغانستانی، و میزبانی‌های مشترک نشان می‌دهند که اگر اراده باشد؛ می‌توان حتی در جهانِ اسیرِ دولت-ملت‌ها، مرزها را به راحتی به چالش کشید. حال، سؤال این است: آیا این نگاه و رویکرد، می‌تواند از «فقط اربعین» خارج شود و به «سیاست کلی» تبدیل گردد؟ پاسخ به این سؤال، نه فقط آیندهٔ مهاجرین افغانستانی در ایران، که آیندهٔ گفتمان تمدنیِ انقلاب اسلامی را نیز تعیین خواهد نمود. ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

💠 چهار سال بر سریر قدرت ؛ بررسی عملکرد طالبان دوم ✍️ علیرضا شفیق 🔸 چهار سال پس از سقوط کابل و بازگشت طالبان به قدرت، افغانستان شاهد تغییرات گسترده در عرصه‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بوده است. طالبان در این مدت کوشیده‌اند جایگاه خود را در سطح بین‌المللی تثبیت کنند، اما تاکنون تنها یک کشور رسمیت آنان را پذیرفته و کرسی افغانستان در سازمان ملل همچنان خالی است. 🔸 در این چهار سال، برخی شاخص‌ها مانند امنیت جاده‌ها و رشد محدود اقتصادی بهبود یافته، اما در عین حال محدودیت‌های سیاسی، کاهش آزادی رسانه‌ها و حذف بخش‌هایی از جامعه از مشارکت عمومی همچنان از موضوعات بحث‌برانگیز به شمار می‌روند. روابط طالبان با همسایگان و قدرت‌های جهانی نیز فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته است. 〽️ برای مطالعه متن کامل به آدرس زیر مراجعه کنید: https://B2n.ir/wr5005 ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

💠 چهره ایران در آینه کتاب‌ها؛ آن‌گونه که یک زن عرب دیده و نوشته است ✍ حنان سلیمان یادداشتی که در ادامه می‌آید، نوشته‌ای است منتشر شده توسط سایت «نون بوست» که وابسته به بخشی از جوانان اسلام‌گراست. در این یادداشت که به معرفی کتاب‌هایی برای شناخت ایران می‌پردازد، عمدتاً کتاب‌هایی با روایت‌های منتقد نظام معرفی شده‌اند. اگرچه آثاری مانند «سووشون» و آثار بزرگ علوی مربوط به پیش از انقلاب هستند، برخی دیگر مانند «نامه‌هایی به شکنجه‌گر» یا «زنی از تهران» کتاب‌هایی با رویکرد انتقادی نسبت به روایت رسمی نظام‌اند. نکته جالب توجه این است که در میان آثار معرفی‌شده توسط این نویسنده در سایت اسلام‌گرا، هیچ روایت تاریخی، ادبی یا زنانه انقلابی وجود ندارد؛ که این موضوع ممکن است به دلیل خلأ در وجود چنین کتاب‌هایی باشد، یا مشکلاتی در توزیع وجود داشته باشد، و یا اساساً این سایت و نویسنده نمی خواهند نگاهی مثبت از ایران ارائه دهند. برای مطالعه متن این یادداشت کلیک کنید https://B2n.ir/re2131 ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba

💠 انواع شیعیان در لبنان: از نخبه و مقاوم تا بورژوا، داستانی از وفاداری و تفاوت‌ها ✍️ هشام صفی الدین شیعیانی هستند که موتورسواری می‌کنند، پرچم‌های حزبی را بالا می‌برند (بدون آن‌که عضویت رسمی داشته باشند) و در خیابان‌ها می‌چرخند و شعارهای «شیعه شیعه» سر می دهند. رسانه‌هایی که با دشمن همدلی می‌کنند و به دنبال کلیشه‌سازی و تحریک فتنه هستند، تنها این گروه را «شیعه» می‌دانند. اما واقعیت این است که شیعیان در لبنان دسته های مختلفی را شامل می شوند. از شیعیان شیک و بورژوا گرفته تا شیعیان سفارتی و البته در راسشان شیعیان اهل مقاومت؛ دکتر هشام صفی الدین به این بهانه به دسته بندی های مختلف شیعیان لبنان پرداخته است. 〽️ برای مطالعه متن کامل به آدرس زیر مراجعه کنید: https://B2n.ir/dz3640 ⬅️ شعوبا، پایگاهی برای آشنایی با جامعه و فرهنگ ملل مسلمان @shouba