سؤال اساسی اینجاست که این آشنایی مد نظر رهبری، با خواندن همان شرح لمعه و اصول مظفر (آن هم یک خواندن در حد معمولی) حاصل می شود و با این توصیف اصلا نیاز به دوره سطح نخواهد بود؟ چون غرض با همان مقدار حاصل شده است. علاوه بر آن، نیازی به تحقیق و مراجعه به سایر کتب فقهی و اصولی قبل از درس خارج احساس نمی شود.
راحت تر عرض کنم این بیان حضرت آقا، چطور با دیگر فرمایشات ایشان از جمله(خوب درس خواندن و دقت و اتقان علمی داشتن، جدیت در تحصیل، بی مایه فطیر است و...) قابل جمع است؟
متشکرم از لطف شما 🙏
اما طبق بیان حضرتعالی، دوره سطح مرحله آشنایی پیشرفته است.(این مطلب قابل قبولی است) اما بیان حضرت آقا اینه که دوره سطح، مرحله آشنایی اجمالی است و به تعبیر دیگر، ما از دوره سطح همین قدر می‌خواهیم که طلبه اجمالاً از اصطلاحات سر در بیاورد.
محل سئوال اصلی بنده هم همین بود که اگر در دوره سطح دنبال آشنایی اجمالی هستیم، خوب این آشنایی اجمالی که با همان شرح لمعه و اصول مظفر حاصل شده بود!
سلام علیکم استاد بزرگوار
وقتتون بخیر
جهت مشاوره از طریق کانال المرسلات مزاحم اوقات شریفتان میشم...
اگر هدف از تحصیل در حوزه، اسلام شناس شدن (به معنای واقعی کلمه) باشد؛ با این پیش فرض:
١. آیا اساساً عمومی خواندن و شرکت در دروس آزاد، در رسیدن به آن هدف طریق بهتری است یا تحت برنامه مؤسسات تخصصی قرار گرفتن؟
٢. با توجه به نیازهای بی شمار حوزه دین (خصوصا در عصر حاضر) و تبعاً ضرورت تمحض در تخصص، آیا پیش نیاز ورود به تخصص ها، کسب ملکه اجتهاد (البته اجتهاد حداقلی و نسبی) است یا می‌توان در ضمن مشغولیت به تخصص، اجتهاد فقه و اصولی را نیز کسب کرد؟ یا اساساً تحصیل اجتهاد ضرورتی ندارد؟
اگر یادتون باشه در رابطه با موضوعات زیر صحبت می کردید :
۱_مطالعه کتب شهید مطهری مخصوصاً جهان بینی اسلامیشون
۲_جزئی نگاه کردن بقیه به دین
۳_ذوقی بیان کردن دین توسط استاد صفائی حائری رحمه الله علیه
۴_سیر مطالعاتی طلبه
۵_نظام فکری طلبه
۶_سیستمی خواندن علوم دینی
۷_ چیکار کنیم که اطلاعات در ذهنمون طبقه بندی بشه