قسمت هفدهم شرح مناجات شعبانیه🤲 الهی وَ قَد اَفْنَیْتُ عُمْری فی شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْکَ وَ اَبْلَیتُ شَبابی فی سُکْرَةِ التَّباعُدِمِنک معبود من! عمرم‌ رابا دوری و غفلت از تو فانی ساختم وجوانیم‌را در مستی دوری از تو فرسوده کردم.....⬇️⬇️⬇️ نکات مهم: 1. خطر سهو و غفلت از خداوند در طول عمر 2. «مستی دوری» از خداوند؛ در دوره جوانی «اِلهی وَ قَد اَفْنَیْتُ عُمری فی شِرَّةِ السَّهوِ...». در این فراز از مناجات، به موضوع سهو و یا همان غفلت از یاد خداوند اشاره شدهاست. غفلت از یاد خدا، از صفات مذمومی است که می تواند انواع خطرات وسقوط ها را به همراه داشته باشد. مباش غَرّه و غافل چو میش سر در پیش/ که در طبیعت این گرگ، گله بانی نیست/ سعدی قرآن کریم در مقام هشدار به خطر غفلت، آثار ویرانگر آن را تا آنجا می داند که ‌سبب می شود آدمی به مقامی پایین تر از مقام چهارپایان تنزل کرده در نتیجه‌گرفتار جهنم گردد: وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ کَثیرًا مِنَ الْجِنِّ وَ اْلإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لایُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها أُولئِکَ کَاْلأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ‌الْغافِلُونَ. (اعراف: 179) و به تحقیق بسیاری از جن و انس را به جهنم واگذار نمودیم، چه آنکه آنها،قلب هایی داشتند بی ادراک و دیده هایی داشتند بی نور بصیرت وگوش هایی داشتند که شنوای حقیقت نبوده است. آنان چون چهارپایانند وبلکه گمراه تر از آنها و آنها کسانی هستند که در" غفلت "به سر می برند. در پایان این آیه شریفه اشاره شده که،«غفلت و سهو» صفتی است که تا این حد، انحطاط آدمی را به همراه خواهد داشت.😢😢 از مولایمان امیر مومنان علی علیه السلام نیز نقل شده: «وَیْلٌ لِمَن غَلَبَت عَلَیْهِ الْغَفْلَةُ فَنَسِیَ الرّحْلَةَ وَ لَمْ یَسْتَعِد؛ وای بر کسی که غفلت او رافراگیرد و در نتیجه، سفر آخرت را فراموش کند و خود را برای آن آماده نسازد.🔻🔻🔻🔻 شخصی به نام ابو اسامه نقل می کند که: زمانی در مسافرتم با امام صادق علیه السلام هم‌کجاوه بودیم. در اثنای راه، حضرت رو به من کرد و فرمود: قرآن به همراه داری؟عرض کردم آری. فرمود: بخوان. قرآن را بازکردم و سوره ای خواندم: امام علیه السلام متأثر شد و سپس فرمود: مواظب‌دل هایتان باشید که غفلت آنها را فرا نگیرد و به یاد خدا باش. "وابلیت شبابی فی سکره التباعد منک"..... در این فراز از دوره جوانی به عنوان نوعی مستی یادشده که در صورت غفلت از خداوند خطرناک تر از مستی با شراب و سایر مسکرات است. امام علیه السلام دوری و هجران از خداوند را نوعی مستی می داند،همچنین در روایات از ثروت،قدرت،علم ،ستایش و مدح مردم نیز به عنوان مستی یاد شده است ،چرا که هر یک از این موارد اگر باعث دور شدن ما از یاد خدا و سستی در عمل به وظایف بشود از انواع مستی و جزو عواملی است که مانند شراب، عقل را از کار می اندازد ومانع یاد خدا می شود.🌹🌹🌹

سوال اول)کدام صفت در این فراز باعث فنا شدن عمر انسان میشود؟ سوال دوم )چرا از دوره جوانی به عنوان مستی یاد شده است؟؟

قسمت هجدهم شرح مناجات شعبانیه 🤲🤲 اِلهی فلم‌‌اَستَیِقَظْ اَیّامَ اغْتِراری بِکَ وَ رُکُونی اِلی سَبیلِ سَخَطِک. اِلهی وَاَنَا عَبدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ قائِمٌ بَیْنَ یَدَیْکَ، مُتَوَسِّلٌ بِکَرَمِکَ اِلَیکَ. ای خدا!پس بیدار نشدم روزگاری را که مغرور کرمت بودم‌وبه راه سخط وغضب تو می رفتم.⬇️⬇️⬇️ بیدار نشدن انسان حتی با وجود غضب خدا

زرق و برق های فریبنده دنیا و وسوسه های دل فریب نفسانی، می توانند آدمی‌‌را تا آنجا در خوابی خوش و عمیق فرو برند که حتی تکان های شدید حوادث ومصایب زندگی و بیماری ها و شدیدترین مواعظ نیز نتوانند او را از این خواب‌غفلت بیدار نمایند. به فرموده حضرت رسول صلی الله علیه و آله ، تنها، حادثه بزرگ مرگ، آنها رااز این خواب گران برخواهد انگیخت. چنانچه فرمود: «اَلنّاسُ نیامٌ فَاِذا ماتُوا انْتَبَهُوا؛مردم در خوابند، زمانی که می میرند بیدار می شوند. «اِلهی وَ اَنا عَبْدُکَ وَ ابْنَ عَبْدِکَ...». اظهار عبودیت‌وبندگی و توسل به کرم خداوندی🤲 بالاترین افتخار برای آدمی آن است که به مقام «عبودیت» در برابر معبودش‌برسد، و «عبد» او باشد. علی علیه السلام در این زمینه می فرماید: اِلهی کَفی بی فَخْراً اَنْ تَکونَ لی رَبّاً وَ کَفی بی عِزّاً اَنْ اَکونَ لَکَ عَبْداً اَنْتَ کَمااُحِبُّ فَاجْعَلْنی کَما تُحِبُّ.💫 پروردگارا همین افتخار، مرا بس که تو پروردگار من باشی و همین عزت مرابس که من عبد و بنده تو باشم، تو همان گونه ای که من می پسندم، مرا نیز آنگونه قرار ده که تو می پسندی.🕋 عاشقان کشته سودای تو اند/ داغ بر دل به تمنای تواند/ رسته از خود ز پرستندگیت/ خواجگی یافته از بندگیت/ جامی همچنین امام صادق علیه السلام در مقام بیان برکات «عبودیت» و چگونگی تحقق ‌عبودیت می فرماید: عبودیت و بندگی خداوند، گوهری" است که حقیقت آن، رسیدن به ربوبیت و"شبیه پروردگار" شدن است... عبودیت" عبارت از" بخشیدن همه چیز" یا" گذشتن ‌از همه چیز ـ در راه خدا ـ" می باشد و این صفت هنگامی برای انسان تحقق پیدامی کند که نفسِ‌خود را از هوی و هوس باز دارد وبرای تسلط بر خود ،خود را وادار به کارهایی کند که از آن اکراه‌دارد مانند انفاق،عبادت،و....خود را در مقابل خدا ذلیل و خوار نماید تا خدا اورا بزرگ کند ودر نزد بندگان خود عزیز و محبوب گرداند.🌹🌹🌹🌹

🔹بالاترین افتخار برای انسان چه می باشد؟ 🔹🔹چگونه میتوان به‌مقام‌ عبودیت و بندگی ‌رسید؟؟

قسمت نوزدهم‌ شرح مناجات شعبانیه 🤲 اِلهی! اَنا عَبْدٌ اَتَنَصَّلُ اِلَیْکَ مِمّا کُنتُ اُو جِهُکَ بِهِ مِنْ قِلَّةِ اسْتِحْیائی مِنْ نَظَرِکَ وَاَطْلُبُ الْعَفْوَ مِنْکَ اِذِ الْعَفْوَ نَعْتٌ لِکَرَمِک. معبود من! من عبدی هستم که برای عذر خواهی از کردارهای زشتی که ناشی از کم حیائیم "در محضرت بوده به آستانت آمده ام و از درگاهت خواستار "عفو و گذشت" می باشم، عفوی که از اوصاف کرم تو می باشد.⬇️⬇️⬇️ نکات مهم این‌فراز: 1- اهمیت حیا وشرم 2- طلب عفو از خداوند 🔹صفت زیبای حیا شرم و حیا، یکی از صفات" خدایی" است که در هر کس متجلی شود او را به سوی انواع خوبی ها و زیبایی ها رهنمون شده و مانند شجره طیبه ای است که شاخه ها و میوه های فراوانی  از انواع برکات و خیرات بر آن آویخته شده است. کسی که به این خصلت آراسته شده است، راه خوشبختی و سعادت براو هموار شده، و به برکت این صفت، بسیاری از لغزش ها و گناهان وی از میان خواهند رفت. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله درباره اهمیت حیا فرموده اند: اما آنچه از حیا نشئت می گیرد عبارت است از: نرم خویی، مهربانی، در نظر داشتن خدا در آشکار و نهان، سلامت، دوری نمودن از بدی، خوشرویی، گذشت وبخشندگی، پیروزی و خوشنامی در میان مردم، اینها فوایدی است که خردمند از حیا می برد .خوشا کسی که نصیحت خدا را بپذیرد و از رسواگری او بترسد. ⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️ امام علی علیه السلام نیز در این زمینه می فرماید: «اَلْحَیاءُ مِفْتاحُ کُلِّ الْخَیرِ؛ حیا کلید همه خوبی هاست». باری آنکه اهل حیاست، هر سخنی را بر زبان جاری نمی سازد، هر حرکتی رااز خود بروز نمی دهد. ممکن نیست کسی دارای ارزش باشد، ولی حیاورزی نکند و امکان ندارد که کسی بی حیا باشد، اما انسان ها برای او اعتبار و شأن وجایگاهی والا قائل باشند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: ما کانَ الْفُحْشُ فی شَیْ ءٍ اِلاّ شانَهُ وَ لا کانَ الْحَیاءُ فی شَیْ ءٍ قَطُّ اِلاّ زانَهُ؛ بی شرمی و بی حیایی با هیچ چیز همراه نشد مگر اینکه آن را زشت گردانید و حیا باهیچ چیز همراه نگشت مگر اینکه آن را آراست». ((حیاء خداوندی)) چیزی که باید آدمی را غرق حیا نماید آن است که پروردگارش خود، اهل حیاست و در مواردی از برخورد با بنده اش اظهار شرم و حیا نموده است و چه زشت است که خداوند آدمی حیاورز باشد، ولی آدمی از حیا بهره ای نداشته باشد.در گلستان سعدی درباره حیاء خداوندی چنین آمده است: هر گاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار، دست انابت به امید اجابت به درگاه حق، جل و علا بردارد، ایزد تعالی در وی نظر نکند، بازش بخواند، باز اعراض کند. بازش به تضرع و زاری بخواند، حق سبحانه و تعالی فرماید: ای ملایکه من! از بنده حیا می کنم، در حالی که غیر از من کسی ندارد، به تحقیق که او را آمرزیدم. دعوتش را اجابت کردم، و حاجتش برآوردم که ازبسیاری دعا و زاری بنده، همی شرم دارم. کرم بین و لطف خداوندگار گنه بنده کرده است و او شرمسار «وَ اَطْلُبُ الْعَفْوَ مِنْکَ. . . ». 🔹طلب عفو از خداوند «عَفُوّ» و بخشنده بودن و عفو کردن، از صفات زیبای حق تعالی است که در قرآن مجید بارها ذکر شده و از خداوند به صفت عَفُوّ بودن ستایش شده است. در بندچهل و سوم دعای جوشن کبیر می خوانیم: «یا مَنْ فی عَفْوِهِ یَطْمَعُ الْخاطِئُون؛ ای آنکه درعفوش، خطاکاران، طمع می بندند». ما هم در همنوایی با معصوم علیه السلام به پیشگاه خداوندخویش عرضه می داریم: پروردگارا! از اوصاف کرم تو عفو کردن است و ما نیز، سخت محتاج عفو تو می باشیم، عفوت را شامل ما فرما! و از گناهان ما درگذر!🤲

سوال اول)منظور از حیا داشتن در مقابل خدا چیست؟ سوال دوم)عفو خداوند از کدام صفت او سرچشمه می گیرد؟؟

دومین جلسه ستاد پذیرش حوزه 🌹 #مدرسه_علمیه_الزهرا_سلام_الله_علیها_یزد

قابل توجه طلا گرامی 🔻🔻🔻 لطفا دوستانی که در زمینه فوتوشاپ، ساخت کلیپ، استیکر و... مهارت دارند آمادگی خود را جهت مشارکت در امور حوزه به خصوص در بحث پذیرش به مدیر کانال پیام فرمایند. 👇👇 @gomnamj