خوب... بسم‌الله‌النور✨

امروز می‌خواهم زندگی یک اسطوره را روایت کنم! یک اسطوره‌ی #هفده_ساله... خیالت راحت همراه عزیز من💚 طوری می‌گویم که خسته نشوی!

اسمش ولی‌الله بود. او و برادرش ذبیح‌الله دوقلوهایی بودند که بعد از به دنیا آمدنشان شش ماه تحت مراقبت های زیاد بودند. پدر و مادرشان هیچ امیدی به زنده ‌ماندن هیچ کدام نداشتند! ذبیح‌الله در دنیا نماند؛ رفت🥀 اما خدا خواست ولی‌الله بماند و اسطوره شود. الگو باشد برای من و تو...

ولی‌الله یک ویژگی خاص داشت. همیشه می‌خواست بر لب اطرافیانش لبخند را ببیند. بخاطر همین بسیار #شوخ و #مهربان بود. میبینی عکسش را؟ #خوش_خنده هم بود :)♥️

کاری که به او محول می‌شد اگر می‌دانست درست است؛ اصلا نافرمانی نمی‌کرد. کمترین کار هم نماز و روزه‌ای بود که از قبل سن تکلیفش؛ هیچ موقع از زیر آن کار شانه خالی نکرد!!

سال ۱۳۶۵ اولین اعزامش به جبهه بود. چندین دفعه رفت و برگشت اما آخرین بار عجیب شده بود. در فکر فرو می‌رفت. کمتر صحبت می‌کرد. با خود خلوت خاصی داشت. در چهره‌اش شور و اشتیاق خاصی بود و همین هم شد که آخرین بار با یک حال وصف‌ناشدنی رفت و...

عملیات کربلای ۵ بود. تازه هنوز نه روز از ۱۷ سالگی‌اش گذشته بود. وصیت نامه‌اش را شروع کرد به نوشتن. اول حلالیت طلبید! بعد تقاضا کرد که عزیزانش در فراقش نگریند و اگر می‌خواهند علاقه‌شان را نشان بدهند هدفش را دنبال کنند و نگذارند سلاحش بر زمین بماند. به نماز جمعه تاکید کرده بود و خواسته بود که ادامه دهنده راه امام باشند. گفته بود اگر امام تنها بماند عاقبتمان مثل کوفیان است و دنیا و آخرت نخواهیم داشت. #وصیتِ_اسطوره