در قیامت، احساس خلاها و نداشتنهایی که می باید داشت یکی از سخت ترین عذابها است، یا بگو پایه کل عذابها همین مسئله ی علم به نداشتن هایی است که باید داشت. در آن عالم به خوبی احساس میکنیم که ظرفیت چه کمالاتی در ما بود که با اتصال به خداوند و انجام اعمال صالح آن ظرفیت از حالت بالقوه به بالفعل در می آمد و آنها را بالفعل نکردیم. علم به این که خیلی چیزها می توانستیم بشویم و نشدیم موجب احساس نداشتن و خلأ در ما میشود. اگر استعداد داشتن کمالات را نداشتیم و علم به نداشتن آن را نیز احساس نمی کردیم، عذابی هم در درون ما شعله نمی کشید ولی علم به نبودنها و علم به خلاءهایی که باید موجود میشد، بسیار سخت است.
#زن آن گونه که باید باشد، صفحه ۱۲۸
@zendegibaketab
✍️ بیشتر از آنچه میخوانید، فکر کنید.
اگر به صرف خواندن عادت کنید،در بین متنها وسطرها محدود می شوید.
آن وقت نوآور نمی شوید.
@zendegibaketab
🎉 نمایشگاه مجازی کتاب تهران
تا پایان امروز یکشنبه ۲۸ اردیبهشت
تمدید شده است.
📌 از فرصت باقیمانده نهایت استفاده را ببرید
✨امام صادق (عليه السلام)
🔸گاهی یکی از شما آبی مینوشد و خدا بهشت را بر او واجب میکند، به این صورت که ظرف آب را به دهان نزدیک می کند و بسم الله میگوید، آب مینوشد و ظرف آب را عقب میکشد، با آن که هنوز مایل است، خدا را حمد میکند و دوباره مینوشد و خدا را حمد میکند، سپس باز هم مینوشد و خدا را حمد میکند، خدا هم بهشت را بر او واجب میکند.
📖کافی،ج۲، ص۹۴، ح۱۶
📚|@zendegibaketab
یکی از وظایف لازم در بندگی، شکر نعمت های آشکار و پنهان خداست. هرکس به اندازه توان باید به آن بپردازد؛ هرچند هیچ کس از عهده شکر او بر نمی آید و نهایت شکر، اظهار ناتوانی از شکر است.
بنده، وقتی شاکر میشود که ارتباط خلق را با حق و رحمت و نعمت خدا بشناسد.
اکثر مردم از بیشتر مراتب این معرفت محرومند. تا در قلب بنده این حقیقت که [جز خدا چیزی در وجود مؤثر نیست] نقش نبندد، نمیتواند آن گونه که باید شکر خدا را به جا حق را آورد. کسی که نظر به اسباب دارد و تأثیر موجودات را مستقل می داند. نعمت حق را ناسپاسی کرده است. گاهی اعمال را به خود نسبت میدهد، گاهی نعمت ها را به صاحبان ظاهری آنها نسبت میدهد، در حالی که همه نعمت ها از اوست و همه عالم ظهور قدرت و نعمت و رحمت اوست و اصلاً دیگری را هستی نیست تا چیزی به آن منسوب شود.