بسم الله الرحمن الرحیم آیه : وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَـكِن كَانُواْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (57) ترجمه : و ابر را بر شما سایبان ساختیم و «منّ» و «سَلوى » بر شما نازل كردیم (و گفتیم:) از نعمت هاى پاكیزه اى كه به شما روزى دادیم بخورید، (ولى شما با بهانه جویى هاى خود، كفران نعمت كردید. بدانید كه) آنها به ما ستم نكردند، بلكه به خودشان ستم نمودند. نکته ها : پس از نجات بنى اسرائیل از سلطه ى فرعون، به آنان دستور داده شد كه وارد سرزمین فلسطین شوند. آنها به بهانه ى اینكه در آنجا افراد ستمگرى هستند، سرپیچى كرده و به موسى گفتند: با خدایت به جنگ آنان برو، ما همین جا نشسته ایم. قهر خداوند آنها را فراگرفت و مدّت چهل سال در بیابانِ «تیه» ماندگار شدند، ولى خداوند در آنجا نیز براى آنان ابرها را چون سایه بان قرار داد و دو نوع غذاى طبیعى و گوارا به نام هاى مَنّ و سَلوى ، در دسترس آنان گذاشت. «غَمام» به ابر بى باران گفته مى شود كه فقط سایه ایجاد مى كند، ابرهاى باران دار را «سحاب»، «غیم» و«مزن» مى گویند. «مَنّ»، به شیره ى مخصوص درختان كه چون قطره بر روى آنها مى نشیند، گفته مى شود كه همان صَمغ است وبرخى به معنى عسل وقارچ گرفته اند. «سَلوى» به پرندگانى مخصوص كه شبیه كبوترند مى گویند. : (وَ ظَلَّلْنا عَلَيْكُمُ الْغَمامَ، وَ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمُ)، فرموده: وقتى موسى بنى اسرائيل را از دريا عبور داد، در بيابانى وارد شدند، به موسى گفتند: اى موسى! تو ما را در اين بيابان خواهى كُشت، براى اينكه ما را از آبادى به بيابانى آورده‏اى، كه نه سايه‏ايست، نه درختى، و نه آبى، و روزها ابرى از كرانه افق برمي خاست، و بر بالاى سر آنان مى‏ايستاد، و سايه مى‏انداخت، تا گرماى آفتاب ناراحتشان نكند، و در شب، من بر آنها نازل ميشد، و روى گياهان و بوته‏ها و سنگها مى‏نشست، و ايشان مي خوردند، و آخر شب مرغ بريان بر آنها نازل مي شد، و داخل سفره‏هاشان مى‏افتاد. و چون ميخوردند و سير مى‏شدند، و دنبالش آب مي نوشيدند، آن مرغها دوباره پرواز مى‏كردند، و مى‏رفتند. و سنگى با موسى بود، كه همه روزه آن را در وسط لشكر مى‏گذاشت، و آن گاه با عصاى خود به ان مى‏زد، دوازده چشمه از آن مي جوشيد، و هر چشمه به طرف تيره‏اى از بنى اسرائيل كه دوازده تيره بودند، روان مي شد.(تفسير قمى‏) (وَ ما ظَلَمُونا، وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ)، از حضرت موسى بن جعفر (ع) روايت كرده، كه فرمود: خدا عزيزتر و منيع‏تر از آن است كه كسى به او ظلم كند، و يا نسبت ظلم به خود دهد، و لكن خودش را با ما قاطى كرده، و ظلم ما را ظلم خود حساب كرده، و ولايت ما را ولايت خود دانسته، و در اين باره قرآنى (آيه‏اى از قرآن) بر پيغمبرش نازل كرده، كه‏ (وَ ما ظَلَمُونا، وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ)، راوى ميگويد: عرضه داشتم: اين فرمايش شما معناى ظاهر قرآن (تنزيل) است، يا معناى باطن آن (تاويل) است؟ فرمود: (تنزيل) است(كافى‏) (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ)، از امام صادق (ع) روايت شده، كه آن جناب قرائت كردند: (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ، وَ يَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ، ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ)، و سپس فرمودند: بخدا سوگند انبياء را با دست خود نزدند، و با شمشيرهاى خود نكشتند، و لكن سخنان ايشان را شنيدند، و در نزد نااهلان، آن را فاش كردند، در نتيجه دشمن ايشان را گرفت، و كشت، پس مردم كارى كردند كه انبياء هم كشته شدند، و هم تجاوز شدند، و هم گرفتار مصائب گشتند(تفسير عياشى‏)( الميزان، ج‏1،ص:289 و 290) پیام ها : - ابر و باد و باران، به فرمان خداوند هستند. «ظلّلنا علیكم الغمام» - رازق بودن خداوند، محدود به شرائط خاصّى نیست. در بیابان بى آب و علف هم، رزق طبیعى مى فرستد. «وانزلنا علیكم المنّ والسّلوى» - خداوند، رزق انسان را از حلال و پاكیزه مقدّر كرده است. «طیّبات ما رزقناكم» - تخلّف از فرامین الهى، ظلم بر خویشتن است. «انفسهم یظلمون»

به یک دعای مادرانه محتاجم 🖋دعای مادر می‌گیرد، و من مادری را می‌شناسم که کافیست لطف دعایش نصیبمان شود. او که نگاهش گره گشای تمام کارهاست. یا ام البنین(س)... در حق ما چون مادری دعا کن تو را به عباست نظر به‌ ما کن ✓ #امام_رضایی_ها https://eitaa.com/joinchat/4087742646C999b46d821

بسم الله الرحمن الرحیم آیه: وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَن نَّصْبِرَ عَلَىَ طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنبِتُ الأَرْضُ مِن بَقْلِهَا وَقِثَّآئِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُواْ مِصْراً فَإِنَّ لَكُم مَّا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَآؤُوْاْ بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُواْ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعْتَدُونَ (61) ترجمه : و (نیز بخاطر آورید) زمانى كه گفتید: اى موسى، ما هرگز یك نوع غذا را تحمّل نمى كنیم، پس پروردگارت را بخوان تا از آنچه (به طور طبیعى از) زمین مى رویاند، از سبزى و خیار و سیر و عدس و پیازش، براى ما (نیز) برویاند. موسى گفت: آیا (غذاى) پست تر را بجاى نعمت بهتر مى خواهید؟ (اكنون كه چنین است بكوشید از این بیابان خارج شده و) وارد شهر شوید، كه هر چه خواستید براى شما فراهم است. پس (مُهر) ذلّت و درماندگى، بر آنها زده شد و (مجدّداً) گرفتار غضب پروردگار شدند. این بدان جهت بود كه آنها به آیات الهى كفر مى ورزیدند و پیامبران را به ناحقّ مى كشتند، و این به سبب آن بود كه آنان گنهكار و سركش و متجاوز بودند. آيا تنوّع طلبى جزء طبيعت انسان نيست؟ بدون شك، تنوّع از لوازم زندگى و جزء خواسته‏هاى بشر است، كاملا طبيعى است كه انسان پس از مدّتى از غذاى يكنواخت خسته شود، اين كار خلافى نيست پس چگونه بنى اسرائيل با درخواست تنوّع مورد سرزنش قرار گرفتند؟ پاسخ اين سؤال با ذكر يك نكته روشن مى‏شود و آن اين كه در زندگى بشر حقايقى وجود دارد كه اساس زندگى او را تشكيل مى‏دهد و نبايد فداى خورد و خواب و لذائذ متنوّع گردد. زمانهايى پيش مى‏آيد كه توجه به اين امور انسان را از هدف اصلى، از ايمان و پاكى و تقوى، از آزادگى و حرّيّت باز مى‏دارد، در اينجاست كه بايد به همه آنها پشت پا بزند. تنوّع طلبى در حقيقت دام بزرگى است از سوى استعمارگران ديروز و امروز كه با استفاده از آن، افراد آزاده را چنان اسير انواع غذاها و لباسها و مركبها و مسكنها مى‏كنند كه خويشتن خويش را بكلّى به دست فراموشى بسپارند و حلقه اسارت آنها را بر گردن نهند. نکته ها : بنى اسرائیل به جاى شكرگزارى از نعمت هاى «منّ و سلوى»، به فكر زیاده خواهى و تنوّع طلبى افتاده و از غذاهاى زمینى خواستند و براى نمونه، تعدادى از آنها مانند: سبزى، خیار، پیاز و سیر را نام بردند. حضرت موسى در برابر این درخواست ها، ضمن تأسّف از اینكه آنها نعمت هاى نیكو و بهتر را با نعمت هاى ساده عوض مى كنند، به آنها گفت: اگر بناى كامیابى از اینها را دارید، باید به شهر رفته و با دشمنانتان بجنگید، شما از یك سو حال جهاد ندارید و از طرف دیگر تمام امتیازات شهرنشینى را مى خواهید. خداوند خبر مى دهد كه این قوم با چنین ویژگى ها و خصوصیّات، به ذلّت و خوارى افتاده و گرفتار قهر و غضب الهى خواهند شد. تنوّع طلبى و افزون خواهى، دامى براى اسیر شدن انسان هاست. استعمارگران نیز از همین خصیصه ى مردم، براى لباس، مسكن، مركب و تجمّلات استفاده كرده و مردم را به اسارت مى كشند. پیام ها : - شكم پرستى، عامل هبوط وسقوط انسان هاست. «لن نصبرعلى طعام واحد...اهبطوا» - رفاه طلبى، زمینه ى ذلّت و خوارى است. «لن نصبر... ضربت علیهم الذلّة...» - بى ادبى در گفتگو، نشانه ى روحیّه ى سركش وطغیانگر است. آنها مى توانستند بجاى «لن نصبر» هرگز صبر نمى كنیم، بگویند: یك نواختى غذا براى ما سنگین شده است. و یا بجاى «فادع لنا ربّك»، بگویند: «فادع لنا ربّنا» - بنى اسرائیل، نژاد پر توقّع و افزون طلب هستند. «فادع لنا، یخرج لنا» - بیان خواسته هاى جزیى، نشانه ى شدّت وابستگى و حقارت طبع است. «بقل، قثاء، فوم، عدس و بصل» - راضى بودن به آنچه خداوند خواسته و صبر بر آن، تأمین كننده ى خیر و مصلحت واقعى انسان است. «أتستبدلون الّذى هو ادنى بالّذى هو خیر...» - شهرنشینى و داشتن همه نوع امكانات، نشانه ى رشد و تكامل نیست، بلكه گاهى مایه ى سقوط و هبوط است. «اهبطوا مصراً» - كارهاى خطرناك، وابسته به افكار انحرافى وخطرناك است. «یكفرون، یقتلون» - تاریخ انبیا، با شهادت در راه خداوند گره خورده است. «یقتلون النبیین» - تعدّى و معصیت پى درپى، موجب كفر و كفر، عامل هر گونه جنایت است. «یكفرون، عصوا» - ذلّت و بدبختى، مربوط به نژاد نیست، بلكه مربوط به خصوصیّات و عقاید و اعمال انسان هاست. «ذلك بانّهم كانوا یكفرون»

بسم الله الرحمن الرحیم آیه: ثُمَّ تَوَلَّيْتُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ فَلَوْلاَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَكُنتُم مِّنَ الْخَاسِرِينَ (64) ترجمه : سپس شما بعد از این جریان (كه كوه طور را بالاى سر خود دیدید، بازهم) رویگردان شدید و اگر فضل و رحمت خداوند بر شما نبود قطعاً از زیانكاران بودید. نکته ها : اگر چه لطف خدا شامل همه انسان هاست و در اين باره فرمود: «و رحتى وسعت كل شىء»(اعراف/۱۵۶)، ليكن در ذيل همين جمله آمده است : «فَسَاَکتُبُها لِلَّذینَ یَتَّقُونَ»(اعراف/۱۵۶)؛ رحمت ويژه ام را براى اهل تقوا ثبت و مقرّر كرده ام. خداى سبحان رحمت ويژه خود را براى اهل ايمان ذخيره كرده و به آنان عطا مى كند: «واللّه ذو فضل على المؤمنين » (اعراف/۱۱۲) و كليد مخازن فضل و رحمت ويژه، در دست خود مؤمنان است، كه عبارت از همان دعا و سؤ ال و درخواست از خداوند است : «و اسئلوا اللّه من فضله »(نساء/٣٢)؛ زيرا دعا نسبت به هر خواسته مشروعى سبب گسايش مى شود:« و وَآتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ» (ابراهیم/۳۴). البته اگر سؤال به زبان استعداد باشد، اثر مسلّمى دارد و اگر به زبان حال باشد، اثر خاص خود را دارد و اگر به زبان مقال باشد، اميد اجابت آن مى رود. لازم است سؤال مقال هماهنگ با لسان لال و زبان استعداد باشد تا سريع تر و قطعى تر و كامل تر و پاسخ روبرو شود. پیام ها : - انسانِ غافل، مهم ترین تهدیدها را فراموش مى كند. «ثمّ تولّیتم من بعد ذلك» - نومید نشوید، زیرا كه خداوند با متخلّفان نیز با فضل و رحمت برخورد مى كند. «فلو لا فضل اللّه علیكم» - نجات از خسارت، در سایه ى فضل و رحمت الهى است. «لولا فضل اللَّه علیكم و رحمته لكنت من الخاسرین»

یلدا مبارک 🌸

پاییز می رود و ما با دنیایی از سپیدی رو به رو می شویم دنیایی که در آن به امید بهاری سبز و زیبا جوانه خواهیم زد🌱 سلام و عرض تبریک فرا رسیدن شب یلدا و آرزوی لحظات بسیار خوش برای شما بزرگواران🍃 📍شب یلدا را گرامی می‌داریم، چون یقین داریم شب و تاریکی ابدی نیست و از پس شب، خورشیدی طلوع خواهد کرد. گرامی‌داشت یلدا، گرامی‌داشت انتظار خورشید است. شب اگرچه طولانی، سرد و تاریک، با گرما و درخشش جان‌هایی که به دیدار هم رفته‌اند و به هم پیوسته‌اند، سپری خواهد شد. اجتماع جان‌ها در شب، نه فقط برای تحمل‌پذیر کردن شب، که همانا رفتن شب است. اتصال جان‌ها، همان طلوع خورشید است نه مقدمه‌ی ظهور خورشید. انتظار ظهور فقط با اتصال جان‌ها میسّر می‌شود #شب_یلدا #ظهور

آفتاب شب یلدای همه

بسم الله الرحمن الرحیم آیه: وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِينَ اعْتَدَواْ مِنكُمْ فِي السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ كُونُواْ قِرَدَةً خَاسِئِينَ (65) ترجمه : قطعاً شما از (سرنوشت) كسانى از خودتان كه در روز شنبه، نافرمانى كردند (و به جاى تعطیل كردن كار در این روز، دنبال كار رفتند) آگاهید، ما (به خاطر این نافرمانى) به آنان گفتیم: به شكل بوزینه هاى مطرود در آیید. نکته ها : یكى از احكام تورات، وجوب تعطیل كردن شنبه بود كه حرص و آز، گروهى از بنى اسرائیل را به كار واداشت و با حیله اى كه بعداً خواهیم گفت، روزهاى شنبه، كار مى كردند. لذا خداوند، افراد حیله گر را به صورت بوزینه در آورد تا درس عبرتى براى دیگران باشد. این ماجرا علاوه بر این آیه در سوره اعراف [اعراف، 163 تا 166]نیز آمده است. و اصولاً مسخ چهره، یكى از عذاب هاى الهى و تحقّق قهر خداوندى است. گروهى از نصارى نیز بعد از نزول مائده آسمانى، كفر ورزیدند كه به شكل بوزینه و خوك در آمدند. «وجعل منهم القردة و الخنازیر» [مائده، 60] كلمه ى «سَبت» به معناى قطع و دست كشیدن از كار است. چنانكه در آیه اى دیگر، درباره ى نقش خواب فرموده است: «وجعلنا نومكم سباتاً» [نبأ، 9] و لذا شنبه، روز تعطیلى یهود، «یوم السبّت» نامیده شده است. «خاسئین» از ماده «خسأ» به معنى «طرد نمودن» است. این واژه ابتدا براى طرد سگ بكار رفته، ولى سپس به طور عام استعمال شده است. در آیه بجاى «قردة خاسئة»، «خاسئین» فرموده كه صفت براى جمع مذكّر عاقل است، شاید این استعمال براى آن است كه جسم آنان تبدیل به بوزینه شده، نه روح و عقل انسانى آنان. زیرا در این صورت، عذابِ بیشترى مى كشند. هر چند كه برخى، همانند مراغى در تفسیر خود، مراد از بوزینه شدن را یك تشبیه دانسته و گفته اند: این آیه نیز نظیر آیه ى «كمثل الحمار» و یا «كالاَنعام» است. یعنى مسخ معنوى آنان منظور است، نه مسخ صورى و ظاهرى. ولى در تفسیر اطیب البیان روایتى از پیامبر صلى الله علیه وآله نقل شده است كه فرمودند: خداوند هفتصد امّت را در تاریخ به خاطر كفرشان، تغییر چهره داده و به سیزده نوع حیوان، تبدیل شده اند. [بحار، ج 14، ص 787] همانگونه كه در روایات مى خوانیم دامنه مسخ در قیامت با توجّه به خصوصیّات روحى افراد، گسترده تر خواهد بود. در قیامت مردم ده گونه محشور مى شوند: 1- شایعه سازان، به صورت میمون. 2- حرام خواران، به صورت خوك. 3- رباخواران، واژگونه. 4- قاضى ناحقّ، كور. 5 - خودخواهان مغرور، كر و لال. 6- عالم بى عمل، در حال جویدن زبان خود. 7- همسایه آزار، دست و پا بریده. 8 - خبرچین، آویخته به شاخه هاى آتش. 9- عیّاشان، بد بوتر از مردار. 10- مستكبران، در پوششى از آتش. [تفسیر مجمع البیان و نورالثقلین و صافى، ذیل آیه 18 سوره نبأ] پیام ها : - از دانستنى هاى تاریخ، عبرت بگیرید. «ولقد علمتم» - كسى كه حكم خدا را نسخ كند، خود را مسخ كرده است. تغییر وتحریف چهره دین، تغییر چهره انسانیّت را بدنبال دارد. «اعتدّوا... كونوا قِردة» - استراحت و عبادت، باید جزء برنامه هاى رسمى باشد و هركس زمان تعطیل و تفریح و عبادت را به كار مشغول شود، متجاوز است. «اعتدّوا فى السبت» - هر كس راه خدا را كنار بگذارد، بوزینه صفت، مقلّد دیگران خواهد شد. «كونوا قِردة خاسئین» - در جهان طبیعت، تبدیل موجودى به موجود دیگر ممكن است. «كونواقِردة» - حیوانات، از رحمتِ خداوند دور نیستند، ولى حیوان شدن انسان، نشانه ى قهر و طرد الهى است. «كونوا قِردة خاسئین»

بسم الله الرحمن الرحیم آیه: فَجَعَلْنَاهَا نَكَالاً لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِينَ (66) ترجمه : ما این عقوبت را عبرتى براى حاضران معاصر و نسل هاى بعدشان و پندى براى پرهیزكاران قرار دادیم. نکته ها : «نكال» عذابى است كه اثر آن باقى وظاهر باشد تا دیگران ببینند و عبرت بگیرند. امام صادق علیه السلام فرمود: مراد از «لما بین یدیها»، مردم زمان نزول بلا هستند و مراد از «ماخلفها»، امّت هاى بعد از نزولند كه شامل ما مسلمانان نیز مى شود. پیام ها : - شكست ها و پیروزى ها باید براى آیندگان درس باشد. «نكالاً... لما خلفها» - عبرت گرفتن و پندپذیرى، نیازمند داشتن روحیّه ى تقواست. «موعظةً للمتّقین»